Mammooth – Back In Gum Palace

Ergens begin 2003 brak ik hier een lans voor het Britse Archive. In mijn directe omgeving verspreidde het Archive-virus zich als een kleine olievlek. Maar waar de band in bijvoorbeeld Frankrijk en België behoorlijk groot geworden is, wil het hier in Nederland maar niet lukken met deze Engelsen. Ik ben bang dat, nu ik een lans ga breken voor het ongeveer in de gelijke categorie vallende (Italiaanse!) Mammooth, het kwartje weer niet zal vallen. Mammooth heeft dan wel niet zulke triphop-roots als Archive, de muziek die ze laten horen op het geweldige Back In Gum Palace roept bij mij hetzelfde euforische gevoel op. Na een onheilspellend intro gooit de band in het met heerlijk opzwepende drumpatroon doorspekte “What A Mess” al haar sterke troeven in de strijd. Riccardo Bertini laat hierin gelijk zijn volle stem gelden. Deze is een sterke mix van RPWL‘s Yogi Lang en Ray Wilson. Warm, maar met een klein kartelrandje en hij scoort bonuspunten door de zweem aan Italiaans accent die er over ligt. Toch gebruikt Mammooth deze sterke troef niet altijd. Alsof ze om gefocust te blijven zichzelf gedwongen hebben om ook sterke instrumentale tracks te schrijven. De manier waarop de ze dat doen met “The Day I Stood Still For The Last Calling” waarin ze een post-rock-gitaarpartij mixen met een strakke beat en daar de rest van de instrumenten in rond laten dolen, is op papier simpel en al vaker gedaan, maar op deze cd is het machtig. Of neem “Vincent” waarin ze hulp krijgen van trompettist Claudio Santamaria, die zichzelf terugvindt in een hal vol elektronisch gefröbel, maar door de solide basis van de band alle ruimte heeft om smaakvol te excelleren. Het is vooral het muurtjes slechtende karakter van de plaat dat mij zo aanspreekt. Zo laten ze horen dat symfo-invloeden in je muziek embedden helemaal niet vies is, als je ze maar juist inzet. En rocktracks opleuken met elektronica fratsen en beats kan ook best zonder geforceerd te klinken al gaan ze in het freaky “Key 6” wel op zoek naar het randje. Ze laten bovendien horen dat een vervorming op de zang zetten prima kan zonder dat je er kriegelig van wordt (“My Left Hand”). Erg toffe plaat.

mij=Forward Music / Suburban