Dat de omgeving waarin je je begeeft echt wel invloed heeft op hoe je muziek beoordeelt, bleek wel toen ik tijdens mijn vakantie dacht even te gaan genieten van de nieuwe cd van The Magnetic Fields. Ik dacht zon, water, biertje, daar moet de psychedelische folkpop van Stephin Merritt en de zijnen wel goed bij gedijen. Nou mooi niet dus. Ik ging me nog net niet liggen ergeren, al liggend op mijn stretcher. Dat kon nóóit de bedoeling zijn van zowel een vakantie als een plaat van The Magnetic Fields. Ik liet de boel dan ook de boel en zette Realism niet eerder weer op dan twee weken na thuiskomst. Et voila, toch viel het kwartje wel. Behoorlijk ook, want The Magnetic Fields grijpen op Realism eindelijk weer eens onomwonden terug naar de sound van hun magistrale 69 Love Songs-plaat, die ondertussen al ruim tien jaar oud is. Op de hoes staat ditmaal geen WC-mannetje zoals op Distortion, maar een WC-vrouwtje. Zo geeft Merritt simpel, maar doeltreffend aan dat Realism eigenlijk in alles de tegenpool is van het met ferme gitaren gevulde Distortion. Aan snaarinstrumenten echter geen gebrek op Realism. Noem een snaarinstrument en Merritt heeft het gebruikt in een track op deze cd. Grappig is dat er nadrukkelijk in het boekje gezegd wordt dat er géén synths gebruikt zijn. Alsof dat een doodzonde is. Realism opent weird met zijn vreemde, maar wel mooie samenzang in “You Must Be Out Of Your Mind en neemt je daarna bij de hand op een korte (net iets meer dan dertig minuten durende) trip die per draaibeurt verslavender wordt. Ik zou ’em nu zelfs wel mee durven nemen naar een all-inclusive vakantie.
mij=Nonesuch / Warner