Het ontbreken van het woordje ‘The’ in de bandnaam had me al moeten triggeren, maar dat deed het niet. Dus dacht ik: ‘He, leuk, een nieuw album van Glen Hansard en zijn maten.’ Daar kwam ik mooi bedrogen uit. Frames komt niet uit Ierland, maar uit Duitsland. En in plaats van dat ze goudeerlijke op folkleest geschoeide rock maken, maken ze atmosferische art rock. Het geluk van deze vier mannen uit Hannover is dan weer dat ik van beide niet vies ben. Het zou me overigens niet verbazen als de vier zich vernoemd hebben naar Oceansize’s album uit 2007, daar schuurt het bij tijd en wijle best langs. Mosaik is pas het debuut van het viertal en is in tegenstelling tot Oceansize wel geheel instrumentaal. Gelukkig gebruikt Frames de melodielijnen om een ‘verhaal’ te vertellen in hun songs, waarbij vooral de toetsen van Manuel Schönfeld vaak het voortouw nemen. Ook als hij duidelijk als doel heeft hele strijkerspartijen uit zijn instrument te halen zoals in “Insomnia” of “Intermission”. De songs hadden wel ‘echte’ snaarinstrumenten verdiend namelijk. Qua sound neemt de gitaar van Jonas Meyer vaak ook een significant aandeel voor zijn rekening. Hij varieert veelvuldig met de klank van zijn instrument. De ene keer trekt hij er een ijle postrockklank uit, maar net zo gemakkelijk haalt hij een thrash metal sound of een David Gilmour-achtige geluid van stal. Dat zorgt voor genoeg variatie en er gelijk voor dat ik geboeid blijf luisteren. Zelfs als een nummer een kwartier duurt zoals de trippy afsluiter “M”. Af en toe gieren ze wel vervaarlijk dicht langs de afgrond vanwaar overdadige bombast ze het ravijn in wil sleuren, maar de vier bieden dapper weerstand en komen uiteindelijk als winnaar uit een welhaast heroïsche strijd naar boven.
mij=Steamhammer / SPV / Suburban