“Somethings never change”, zingt hij zelf in het openingsnummer. Inderdaad, sommige dingen veranderen niet, dus als je een plaat van John Waite langs hoort komen, dan weet je wat je krijgt. Degelijke AOR. Dat was zo in zijn Babys-tijd, in zijn Bad English-tijd en in zijn (vroege) solodagen. Dat waren ook zijn hoogtijdagen overigens, want de man teert al jaren op oude roem. Op zijn laatste studioplaat (uit 2006!) nam hij oud werk opnieuw op en zojuist is er een live-cd verschenen, In Real Time. Die overigens verrassend symphatiek is. Oké, de band klinkt als een veredelde coverband, waarbij de gitaar door een stofzuiger is opgenomen en de tand des tijds heeft ook aan de stembanden van Waite geknaagd. Maar desalniettemin laat Waite zich van zijn beste kant horen. Hij speelt met een kleine bezetting, gitaar, bas en drums en dus zonder (hulde!) een alles dichtsmerende toetsenist. Dat geeft een erg prettig rauw rockrandje aan het geheel. En de band speelt met hoorbaar plezier. Tuurlijk alle hits komen langs en aangezien Waite vooral bekend is van zijn ballads zakt het tempo soms wat in, maar het klinkt alsof het een genoegelijke avond was toen ze deze plaat opnamen. En dat is het grootste makke van deze plaat, en van natuurlijk vele liveplaten: je had erbij moeten zijn. Dat was ik niet, maar voorlopig geniet ik wel van opnieuw het oude werk van Waite, dat een stuk beter te harden is dan op Downtown: Journey of the Heart…
mij=Frontiers / Rough Trade