Zou het niet leuk zijn als deze groepsnaam steeds iets zou worden aangepast, al naar gelang de stemming van het album. Happy Drifter Karen zou dit keer gekund hebben. Eenzaam is de Oostenrijkse frontvrouw, die helemaal geen Karen heet, allang niet meer. Haar uit alle windstreken afkomstige begeleidingsband treedt steeds nadrukkelijker op de voorgrond. Er is duidelijk veel werk in de jazzy arrangementen gestoken, van haar aan de basis eenvoudige akoestische gitaarliedjes. Dat gaat meestal goed en geeft de vaak wat te makkelijk weghapbare melodieën net even een extra sprookjesachtig laagje mee, die je ook wel bij het elfje Emiliana Torrini aantreft. Met de IJslandse zangeres deelt Tanja Frinta een vergelijkbaar Engels accent, luister maar naar afsluiter “Seeds”. Het is jammer dat net het in potentie beste liedje “Show Your Colours” verknald wordt. Het goed opgebouwde nummer kabbelt na een zonnig, haast Hawaiiaans intro, met wat tiktakkende Beach Boys-percussie op de achtergrond, richting een superieur zoet refreintje, waar Van Dyke Parks en Clare & The Reasons tevreden bij knikken. ‘Soon Paris will be singing’. Ik zwijmel weg tot plots de Zeven Dwergen langskomen! Irritant melig fluitend, op de terugweg naar Sneeuwwitje na een dagje hard werken. Hoe zonde. Prompt ergerde ik me ook aan de kerkklokken in “Russian Bells”, wat verwachtte ik dan met zo’n titel. Terwijl ook dáár het Badly Drawn Boy-achtige intro en theatrale refrein eigenlijk gewoon heel mooi zijn. Laten we het er maar op houden dat Lonely Drifter Karen vergeleken met de hier genoemde namen een verdienstelijke subtopper is.
mij=SPPF / Crammed / Coast