Ik was ze eigenlijk alweer een beetje vergeten. Na een gezellig gesprek met enkele bandleden begin vorig jaar heb ik eigenlijk nauwelijks nog aan Wintersleep gedacht. Ook hun overigens prima derde album Welcome to the Night Sky heb ik nauwelijks gedraaid. Buiten Canada hebben ze intussen helaas nog niet bijzonder veel bereikt. Maar plotseling zijn ze er weer, vanuit het koude en grauwe Nova Scotia, met een fonkelnieuw album New Inheritors. De woorden die voorman Paul Murphy mij toebijt op de indringende opener maken me nieuwsgierig: ‘Experience the jewel, my friend!’. Nou, laat maar komen dan! Kan Wintersleep doen wat The National onlangs deed, eindelijk dat langverwachte topalbum maken? Het eerste nummer is inderdaad absoluut een juweeltje, niet in de laatste plaats door de toegevoegde strijkers, maar na dit nummer kakt het behoorlijk snel in. Allemaal net iets te keurig en uitgedacht, soms bijna Snow Patrol-achtig. Vooral “Black Camera” is een nummer dat op zich wel aardig in elkaar zit, maar na dertig herhalingen van het refrein met ‘black camera’ weet je het wel. Van mij hoeft die zwarte camera dan al niet meer. Pas bij “Trace Decay” durft de band het experiment een beetje op te zoeken. Tempowisselingen, een opvallende brug, en een heerlijk orgeltje aan het eind zorgt voor welkome afwisseling. Gelukkig maakt de tweede helft van het album sowieso een hoop goed en slaagt New Inheritors nog redelijk. Toch jammer, want vorig jaar om deze tijd was ik er nog van overtuigd dat de band met iets geweldigs op de proppen zou komen. Nog maar een jaartje geduld dan.
Mij=One Four Seven / Munich