Eigenlijk best vreemd. Mijn recensie over Hjaltalin’s vorige album herlezend vind ik de kritiek- en ijkpunten nog steeds gelden. Tóch is Terminal een geslaagder en bovenal veel oorspronkelijker werk. De IJslandse groep lijkt op tournee een hele hoop musical-dvd’s te hebben bekeken. Of ging de lade stuk net toen The Phantom of the Opera erin zat? Hoe dan ook blijken deze bombastische invloeden wonderwel samen te gaan met hun toch al proggy, rijk gearrangeerde indiepop. De zanger kweelt nog altijd dat het een lieve lust is, maar in deze nieuwe context heeft die ‘over the top’-attitude juist iets vermakelijks. Hij wordt ditmaal volop gesteund door een vocaliste, die het bijvoorbeeld in “Feels Like Sugar” flink op een belten zet. Wat een power. Het begint nog net geen mannen te regenen in het refrein. Wat subtielere indiepop-momenten zijn er gelukkig ook. “Stay By You” is mijn favoriete liedje, het heeft een ouderwetse, bijna sullige lichtheid die je ook bij The Beautiful South aantreft. De vogeltjes gaan ervan fluiten. Ook The Divine Comedy is in de wat zwaarder aangezette strijk-momenten niet ver weg. Uiteindelijk is Terminal vooral een uitgelaten album, waarin de band, als voorheen, alle kanten tegelijk opschiet, maar ditmaal de balans weet te bewaren. Het contrast tussen de twee laatste tracks kan niet treffender zijn. Eerst viert men een funky disco-feestje in “Water Poured In Wine” en dan wordt aan de hand van Julie Andrews (of Richard Strauss) een alp beklommen.
mij=Borgin / Munich