Sage Francis – Li(f)e

‘He knows what he’s done was wrong/he knows his father don’t got long/He’s not a fugitive on the run/He’s not dangerous, he’s our son!’ Ik moest toch even aan Joran denken, als Sage Francis vanuit het oogpunt van de moeder deze tekst rapt in “Little Houdini”. Een soort mini-melodrama over een ontsnappingskunstenaar. Uit de gevangenis wel te verstaan. Sage Francis geldt als een van de voorvaderen van het indierap-genre. Zo begint deze opener met hulp van Jason Lytle als een Radiohead-ballade, om dan op een orgel-groove over te gaan. Niks strakke hardcore beats dus. Het gaat van punk naar folk, schiet kwalitatief alle kanten op en wat voor begeleiding er ook klinkt, Sage Francis rapt stug door. Na de fictieve opener graaft Francis zich weer autobio, iets wat hij vanaf zijn uitstekende debuut Personal Journals al goed kon. Ditmaal is hij vooral in het rustigere middengedeelte van Li(fe) goed op dreef. Eerst muzikaal in “Polterzeitgeitz” dat een tinkelende piano combineert met een slidegitaar. Het liedje heeft de zonnige sfeer van Blackalicious‘ Blazing Arrow, althans bij aanvang, want na het opgewekte begin kan de meestal duister gestemde Francis het niet laten om er alsnog wat woede en noise in te gooien. “The Baby Stays” is het hoogtepunt van het album en het soort nummer dat je alleen bij Sage Francis aantreft. Hij rapt er over een nagenoeg percussieloze begeleiding, dat met folky viool, banjo en flarden kinderstemmetjes klinkt alsof het door The Books is geschreven. Al even verrassend is de hartverscheurende slottrack, waar vanaf de openingsbelletjes Sigur Rós de muziek lijkt te verzorgen. Inclusief engelachtig koortje. Sage Francis vertelt ondertussen over zijn piekerende, eenzame jeugd. ‘I used to wonder if I lived to see twelve’. Om er dan meteen, typisch voor zijn rusteloosheid, aan toe te voegen: ‘When I did i figured that I was immortal’. Kippenvel.

mij=Anti