The Black Keys – Brothers

The-Black-Keyes_Brothers.jpgOoit schreef ik ergens dat The Black Keys er weer een prachtig album hadden uitgerammeld. Maar al sinds een plaat of twee is deze omschrijving alleen nog maar op ons, bescheiden stukjesschrijvers van toepassing. Want Dan Auerbach en Patrick Carney waren per album minder rauw aan het rocken en meer zorgvuldig hun hoogst eigen interpretatie van de blues vorm aan het geven. Het meest pregnant was wat dat betreft wel de samenwerking in 2008 met Danger Mouse, Attack & Release. Maar met hun inmiddels zesde plaat, Brothers lijken ze weer teruggekeerd naar waar ze vandaan kwamen: ranzige blues, gebracht met het heilige vuur zoals dat ooit in hun losgebrand was. En nee, daarmee doe ik aan Attack & Release en Magic Potion niets af. Soms is het gewoon lekker om terug te keren naar waar je vandaan kwam. Gelukkig blijven ze niet hangen in het idioom van de vierkwartsmaat – The Black Keys zijn heruitvinders – maar verschuiven ze hun aandacht naar psychedelica, proto-hardrock en de primaire rock ‘n’ roll uit de Sun Studios. De – analoge ! – keyboards spelen dan wel een belangrijke rol, het grondgevoel is dat van de uitvinders. De eersten die het heilige vuur van de rock ‘n’ roll en blues voelden ontbranden. Al lijkt het soms alsof Auerbach en Carney een stapje terugdoen, The Black Keys dragen wederom de fakkel verder.


mij=Coop / V2

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven