M.I.A. – / \ / \ / \ Y / \

M.I.A. - / \ / \ / \ Y / \Ongelofelijk hoe snel een hype kan omslaan in een hetze. In 2007 kon Mathangi “Maya” Arulpragasam (M.I.A. in het kort) met haar tweede album Kala geen kwaad doen in de ogen van critici. Bij mij viel het kwartje destijds absoluut niet. Ik vond haar op Lowlands zelfs een vreselijk aanstellerig type met bovendien een bijzonder onzuivere stem. Niet om aan te horen dat optreden, zelfs het aardige geweersalvohitje “Paper Planes” werd vakkundig om zeep geholpen. Na een breed uitgemeten Twitter-ruzie met een journaliste van de New York Times eerder dit jaar, waarbij M.I.A. zich van haar meest hysterische kant liet kennen, verscheen in juli haar derde album Maya (typografisch geschreven dan). Opvallend genoeg waren de eerste reacties nagenoeg unaniem negatief. Op Twitter vielen de bashers over elkaar heen en ook het oordeel van Pitchfork was keihard: ‘It’s hard to tell whether /\/\/\Y/\ is half-assed or half-baked.’ Volgens mij was het in veel gevallen een hetze die misschien indirect wel het gevolg was van het gedoe rond de persoon M.I.A. Na twee weken lang intensieve beluistering van /\/\/\Y/\, aan de rand van een zwembad in Zuid-Frankrijk, kan ik niet anders concluderen dan dat het album echt geweldig is. Toegegeven, het is een rommeltje en er zit weinig lijn in alle stijlen en invloeden die M.I.A. bij elkaar heeft gegooid op het album, maar sinds wanneer is dat verkeerd? Van de dreigende opener “The Message” tot het Britney Spears-achtige “XXXO”, van de lome dub van “It Takes a Muscle” (cover van een nummer van de Nederlandse band Spectral Display uit 1982 trouwens) tot de post-punk van “Born Free”, het album vliegt alle kanten op maar vliegt continu recht mijn ziel in. Fuck Kala, hello Maya!


Mij=Interscope / Universal

2 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven