Goede voornemens, veel mensen maken ze op 31 december. Ik nam ze dit jaar aan het eind van m’n zomervakantie: ik ga eens niet stressen tijdens het werk. Een mens kan nu eenmaal niet meer dan zijn best doen. Na één dag gaat het echter al mis, met als oorzaak de automatisering. (Sorry aan de lezers die in de ICT hun brood verdienen, maar wat zijn het toch een @#$-dingen die computers…) Er zijn diverse softwareproblemen en ik kom met mijn tijd in de knoei. Grmbl…. En jawel, daar is ie weer: de stress. Weg goede voornemen. Om me af te reageren besluit ik om op de terugreis er maar eens een stevige cd tegenaan te gooien en die van Tweak Bird in de speler te doen. Twee mannen op een motor op de hoes van hun eerste volledige album, verrassend getiteld Tweak Bird, daar kan ik me vast wel mee uitleven. Bij de eerste beluistering thuis had ik de plaat in de categorie stoner ingedeeld. Achter Tweak Bird zitten Caleb (gitaar) en Ashton (drums) Bird. Inderdaad, het zijn broers. Als er na een stevig stukje raggen echter een ietwat iel stemmetje opduikt en ook het stoere geluid een tandje teruggaat, blijkt het album toch niet de verwachtingen waar te maken. Tweak Bird maakt in de seventies gedompelde rock met psychedelische invloeden die vooral door het wat beperkte instrumentarium (oké, er komt ook een saxofoon in voor) een beetje klinkt als een rockband waar leden soms even pauze nemen. Neemt niet weg dat het best een lekkere cd is, ook al kan de rock niet met een hoofdletter geschreven worden. Er zijn genoeg deuntjes te horen die in mijn hoofd blijven zitten. Check bijvoorbeeld eens “Sky Ride”. De aanvankelijke stoerheid wordt niet waargemaakt. Zin om eens lekkere plaatjes uit de seventies te draaien à la Black Sabbath is er gelukkig voor teruggekomen.
mij=Souterrain Transmissions / Konkurrent