Recentelijk werd bekend dat België de meeste muziekfestivals in Europa kent. Voor een Belgische band luidt het credo dan ook niet ‘af en toe eens een festivalletje doen in eigen land’, nee, de hele zomer lang zie je bands als Das Pop en Mintzkov door het kleine land touren. Voor opkomende bands die onlangs in de finale van Humo’s Rock Rally hebben gestaan bieden de festivals daarnaast een mooie kans om te laten zien wat ze live waard zijn. Zo ook Willow, de band die er dit jaar met de publieksprijs vandoor ging in ’s lands bekendste ‘talentenjacht’. Ik spreek zanger Pieter-Jan Van Den Troost en gitarist Nils Goddeeris op één van de festivals, Bruksellive in Brussel.
‘Het was superplezant om mee te doen aan de Rock Rally als klein groepke. Je kijkt daar echt wel naar op en als je dan inschrijft en elke ronde gaat het beter en beter, dan is dat wel heel cool’, laat Pieter-Jan weten. En dat niet alleen, Van Den Troost schreef zich maar liefst twee keer in voor de wedstrijd, al sneuvelde zijn soloproject Kites On Coast al in de voorrondes. ‘Maar ik ben daar niet de enige in. Dat is al eerder gebeurd, zelfs dat ze in de finale kwamen (The Galacticos), al liep dat toen niet zo goed af voor de andere groep die meedeed.’
mij=Interview: Nathalie
En je had geen last van een voorkeur voor de een of de andere? 'Nee, liefst met alle twee hè, maar ja.' En wat houdt de gewonnen publieksprijs in? 'Je krijgt 10.000 euro die Poppunt dan samen met jou beheert. We kunnen de komende twee jaar op hen terugvallen voor advies.'
Die tussenpoos, die valt altijd wel op na de Humo’s Rock Rally. Bands winnen of komen in de finale en vervolgens verdwijnen ze een paar jaar uit het blikveld, bewust of onbewust. Hebben jullie al enig idee hoe jullie te werk zullen gaan? In koor: 'Ehm…' Pieter-Jan vult aan: 'Dat gaat waarschijnlijk inderdaad wel even duren. We gaan nu flink werken aan nummers.' Nils: 'De meeste groepen die in de finale komen die hebben ook geen 20/30 nummers. We hebben wel genoeg nummers om een set te vullen, maar niet om een plaat te gaan opnemen. We zijn nu zo een twee jaar bezig en hebben vanaf het begin af aan wel aan van die kleine rally’tjes meegedaan, zo wonnen we vorig jaar ook al een provinciale popprijs, Rockvonk.’
Kan ik hieruit concluderen dat regionale en gewestelijke poprondes toch één van de belangrijkste manieren zijn om opgemerkt te worden in Vlaanderen? 'Het helpt gewoon als groep om te groeien. Er zijn weinig groepen in de finale van de Rock Rally die juist begonnen zijn met hun band. Sommigen in de band waarmee ze meedoen of in een vorig groepke, iedereen heeft dus wel al een parcours afgelegd', legt Nils uit. Op de vraag of de band ook al negatieve aspecten heeft ontdekt aan het meedoen aan de Rock Rally, komt er aarzelend uit: 'Niet echt.' Al geeft Nils wel toe dat, 'nu we in de finale gestaan hebben, je merkt dat het publiek zich daar op focust. Zijn ze het wel waard om in die finale geraakt te zijn. Het publiek is wel iets kritischer. Maar dat begrijpen we ook volledig.'
De band heeft een jonge geschiedenis, maar stond wel al in het voorprogramma van The Raveonettes en -weliswaar bij een intieme sessie van- Editors. ‘The Raveonettes hebben we eigenlijk te danken aan Rockvonk, de programmeur van Het Depot in Leuven hoorde ons tijdens de finale en wilde ons graag als voorprogramma en de Editors dat is eigenlijk door onze boeker geregeld.’ En nog iets teruggehoord van de band zelf? Pieter-Jan geeft lachend toe dat ze alleen weten dat het management van de Editors naar hun materiaal geluisterd heeft. ‘De band zelf kan het waarschijnlijk niks schelen. Het optreden viel ons alleszins goed mee, aangezien het publiek niet voor ons kwam en Willow ook helemaal niet bekend is in Wallonië. We werden goed ontvangen en dat is altijd goed voor het zelfvertrouwen.’
Wat opvalt als je Willow opzoekt op het internet, dan is het wel dat Pieter-Jans stem vaak vergeleken wordt met die van Robert Smith, en ook ik moet concluderen dat de paar tracks die op hun MySpace staan qua stemgeluid overeenkomsten vertonen. Qua muziek wordt Willow echter weer in het Bloc Party-kamp geduwd. 'Ik heb het zelf altijd een beetje moeilijk met die Robert Smith-vergelijking', zucht Pieter-Jan. 'Bloc Party is sowieso een invloed op ons maar ik vind niet dat dat in veel nummers doorklinkt.' Nils vult aan: 'We zitten in hetzelfde genre dat wel. Maar bon, we hebben toch ook onze eigen kenmerken. We worden ook beïnvloed door Vampire Weekend, New Order en The National. Vooral die naar de jaren tachtig getinte groepen vinden we op een of andere manier wel allemaal goed.' 'Ergens is die sound er waarschijnlijk toch door de papa’s ingeslopen,' lacht Pieter-Jan.
Het kwam al ter sprake, het schrijven van nummers. Op mijn vraag wanneer we iets van de band mogen gaan verwachten qua release vertelt Pieter-Jan dat het voor het voorjaar 2011 zal zijn. 'We willen eerst goed weten wat we willen. Binnen een paar weken gaan we wat kleine demo’s opnemen, een maand later ook weer en dan checken we wat we willen gebruiken en gaan we er volledig voor. Binnen twee jaar moet het wel gaan lukken, we laten ons niet rushen.' 'De geschiedenis van de Rock Rally heeft wel bewezen dat de groepen die even wachten er het best uitkomen. De groepen die ik onthouden heb zoals Goose en The Hickey Underworld hebben wat langer gewacht en zo willen wij het ook aanpakken,’ legt Nils uit. ‘Het enige wat we wel merken is dat je een single nodig hebt, wil je op de wat grotere festivals spelen', vertelt Pieter-Jan, 'anders kennen de mensen je niet.' Krijgt de band het publiek meteen mee als, zoals je het zelf al zegt, het Willow niet kent? Pieter-Jan: 'Onze kracht is momenteel dat we een live-band zijn, we kunnen met het publiek spelen, althans dat schijnt toch zo te zijn.' 'Voor ons is het wel goed dat we nog niets uithebben, want we moeten nu live veel harder werken om het publiek mee te krijgen en daardoor groeien we als band. Daar gaan we in de toekomst wel de vruchten van plukken, denk ik toch,’ aldus Nils. Als laatste vraag ik de band nog of ze nog gaan afstappen van de eenwoordige songtitels, waarna me meteen een setlist onder de neus wordt geduwd met daarop zowaar songtitels die uit twee woorden bestaan.
En of dat nog uitgebreid gaat worden kun je zelf gaan bekijken op het Freeze Festival in Leeuwarden.