Volhouders, zo kun je de heren van de JPT Scare Band best noemen. Jeff Littrell, Paul Grigsby en Terry Swope zijn al in de jaren zeventig met hun band begonnen, maar brachten voor het eerst een album uit in het begin van de jaren negentig en zijn nu, weer twintig jaar en een flinke pauze later, aan hun vijfde album toe. Classic Rock Magazine noemt ze “Forgotten Pioneers Of Heavy Metal” in een adem met bijvoorbeeld Iron Butterfly. Maar ach, wat zou het. Ze brengen smakelijke bluesrock in de stijl van hun voorbeelden Cream en Blue Cheer. Neem de titelsong: een slow blues, “twee keer rond” zoals Daniël Lohues het zegt, en je bent bijna ongemerkt weer krap negen minuten verder. Inderdaad, in hun begintijd, toen ze alleen nog tapejes distribueerden, zullen ze niet minder dan een sensatie geweest zijn. Inmiddels oude rotten weten de heren verdomd goed hoe ze een lekkere blues moeten brengen. Een toefje psychedelica, een aangenaam retrorandje en de klassieke powertriosound. Ben je zo iemand die muziek urgent of relevant noemt, dan hoef je echt niet te gaan luisteren. De JPT Scare Band is zo hedendaags als de plateauzool. Is de hipheidsfactor geen criterium voor je, en kun je je vermaken met degelijke retroblues, dan moet je echt eens luisteren. De productie maakt dat het klinkt alsof het zo de cd opgekwakt is. En ja, dat is een positieve kwalificatie. Het heeft een livefeel die bij bluesrock wat mij betreft per definitie een aanbeveling is. En weet u wat? Het zou me niet eens verbazen als het inderdaad in een keer op cd gezet is. Want spelen kunnen ze.
mij=Ripple / Clearspot
En dit is dan nog hun minste cd!
Groet,
Dirk.