Wat waren we blij. We zaten bijna op de schoen van Tom Waits toen hij voor het eerst in jaren Nederland aandeed tijdens zijn Mule Variations-tour. Het kostte een rib uit mijn lijf, het was elke gulden waard. Voor veel minder geld kun je Zweed Daniel Norgren als eenmansband oppikken. En zal ik je eens wat verklappen? Die doet potverdikke bijna niet onder voor Waits. Met als meest pregnante verschil dat Norgren altijd in zijn uppie opneemt en optreedt. Wie hem aan de slag zag op Crossing Border (vorig jaar) of Eurosonic (dit jaar) was onder de indruk van wat deze boomlange Zweed liet horen. Horrifying Deatheating Bloodspider is zijn derde cd en daarop finetunet hij wat hij aan stijlen al op Outskirt liet horen. Hij kan qua rauwe smerigheid zo plaats kunnen nemen op het Zwitsere outcastlabel Voodoo Rhythm. Met “Big Black Bull” en “Lovedog” opent Horrifying behoorlijk Waitserig, maar Norgren voorkomt daarna gelukkig dat je hem alleen maar als zodanig zou kunnen bestempelen door te laten horen dat ‘ie in de garagerock zich ook prima kan redden. “Nr. 1 Nr. 2 Nr. 3” lijkt net als het daaropvolgende “Highbird” uit de losse pols gespeeld, maar zijn beide uitermate doeltreffend. De kracht van Norgren zit ’em ook in de one-man-band insteek. Nummers kun je overal bijna (en in een take) opnemen. “Highbird” nam hij thuis op en klinkt bijna als een vooroorlogse klassieker diep uit de USA. Zonder geforceerd gedoe gelukkig. Ook een song als het uptempo “Get The Moon Up” had een verloren gewaande track kunnen zijn van een later groot geworden bluesknakker. Wat mij betreft wordt Norgren zelf ook een hele grote. Als ‘ie maar niet van die belachelijke prijzen voor zijn concerttickets gaat vragen.
mij=Coolbuzz / Sonic
4 reacties