Als je nu de popmuziek instapt en denkt dat het uitbouwen van een thema op de vierkante centimeter gestart is bij Sufjan Stevens, dan zit je toch wel mis. Wie zegt dan ook dat hij het alleenrecht hierop heeft? Ik niet.
Brighton (Engeland) kent het gezelschap The Miserable Rich. Zij maken prachtig georkestreerde liedjes die langzaam naar een climax worden gebracht. Opvallende instrumenten zijn de cello en viool, maar schrik niet: er is ook een gitaar. Dramatiek is een groot goed voor dit vijftal. Eigenlijk zou dit toch een band moeten zijn die met hun tweede album Of Flight And Fury door zou moeten breken naar een groter publiek. Dat lukt iemand als Patrick Watson of Anthony (And The Johnstons) ook. De sterkste troef is de stem van zanger Will Calderbank die voor een flinke portie kippenvel kan zorgen. Het album met veertien liedjes is nergens te pretentieus, al wordt er geen noot verkeerd gespeeld.
Een groot muzikaal gezelschap is echter geen noodzaak. Dit bewijst het trio Breathe Owl Breathe uit Michigan (VS). Ingetogen, maar toch opbouwend. Breathe Owl Breathe klinkt basic zonder bombastiek, en doet me mede door de zang van Micah Middaugh ook wel wat aan het Schotse Belle and Sebastian denken. Magic Central lijkt me een prima alternatief voor het toch minder geslaagde laatste album van de Schotten. Bovendien hebben ze met Andréa Moreno-Beals in de gelederen geen Norah Jones nodig. Breath Owl Breathe combineert het minimale met folk. Je voelt als het ware de bries door het bos waaien. Geen muziek die schreeuwt om aandacht, maar wel muziek die je rustig tot je moet nemen om zijn pracht te tonen. Ik ben om.
mij=Hazelwood / Rough Trade & Hometapes / Konkurrent
2 reacties