Deze week heb ik vroege dienst op m’n werk. Elke dag halverwege de avond al naar bed en dan om 4:45 uur ‘s ochtends weer het bed uit. Het is raar om diep in de nacht, als alleen de krantenbezorgers net op pad zijn, door de verlaten stad te fietsen. De grote bedrijfsparkeerplaatsen zijn nu leeg en konijndomein. Goed moment om Rialto te draaien. Maar nee, ik heb de nieuwe EP van The Veils aanstaan, en hoewel hij duidelijk minder dramatisch is dan ik van professioneel indie-huilie Finn Andrews gewend ben, laat-ie zich makkelijk verbinden met dat nachtgevoel. De uitstekende opener “Bloom” is een ontzettend Arcade Fire-achtig nummer, het bluesy maar vrolijke “Don’t let the same bee sting you twice” blijft vanwege die titel heel erg bij en “The Stars Came Out Once The Lights Went Out” heeft een heerlijk Guillemots-achtig pianopoprefreintje. De overige vier tracks daarna zijn allemaal een stuk kaler, beklemmender en neerslachtiger. Een bewijs van Andrews’ gelukkig nog lang niet verdwenen melancholie. De fluitende vogels klinken dwars door mijn koptelefoon heen, zo stil wil Finn mij hebben. Fietsend langs een onzichtbaar spoor.
mij=Rough Trade / Konkurrent
Hoe dramatischer Finn klinkt, hoe meer ik aan zijn voeten lig. Het aantal nummers dat ik van de EP heb gehoord zijn poppy en zeker niet donker genoeg. Mijn favorieten uit het verleden zijn o.a. Vicious Traditions, Nux Vomica, Larkspur en Jesus for the Jugular. De nieuwe nummers (wederom, die ik heb gehoord) komen niets in de buurt van die tracks. Spijtig.