Het blijft een bijzonder gezelschap, Magnum. Al jaren maken ze dezelfde muziek, wars van hypes en modes, ook al zouden ze best in staat zijn te cashen met een slim gemaakt modieuzer album. Ja, ze hebben wel eens gewerkt met hippe producers en songwriters, maar uiteindelijk bleef het onmiskenbaar Magnum. Dat heeft ze door de jaren heen veel complimenten opgeleverd, maar een echt grote band zijn ze nooit geworden. De laatste jaren lijken ze zich verzoend te hebben met hun te lage status en zijn ze helemaal opgeleefd. The Visitation, hun nieuwe album en verkrijgbaar in allerlei varianten, is simpelweg weer een klasseplaat geworden. De songs zijn natuurlijk op en top Magnum. Rock met een randje prog en een randje pop, in uitstekende nummers die zijn opgebouwd rond de riffs van songwriter Tony Clarkin, met een duidelijke rol voor de toetsen van Mark Stanway. En uiteraard het uit duizenden herkenbare stemgeluid van Bob Catley. Zoals steeds bij Magnum-albums, is het zeer de moeite waard om er eens goed voor te gaan zitten en je aandacht helemaal bij de muziek te houden. Op dat moment valt pas echt op wat een vakmanschap er in songwriting, uitvoering en productie zit. Wat dat laatste betreft: de productie is op het grootste deel van het album lekker open gehouden, met een niet afgevlakte gitaarsound voor in het geluidsbeeld. Op het grootste deel, dat wel. Want qua bombast gaan ze juist helemaal loos in “Freedom Day” en “The Last Frontier”, vooral in de laatste, met strijkers-uit-een-doosje en de hele rataplan. Wat dan wel weer grappig is, is dat die uitspatting niets af doet aan de eenheid van het album. Integendeel, het is eerder de kers op de taart. En die taart is al zo lekker…
mij=Steamhammer / SPV / Suburban
4 reacties