Volgens mij vindt Shane Alexander het best moeilijk om de balans te bewaren in zijn muziek. Zijn ene helft mikt op d´ grote doorbraak en dan mag je best een beetje concessies doen op artistiek gebied, zijn andere helft doet dat niet en wil mooie kleine liedjes schrijven die dichter bij hemzelf liggen en maakt het niet uit of er tien of tienduizend mensen luisteren. Op zijn vorige cd The Sky Below gaf Shane Alexander wat mij betreft teveel toe aan de ‘slechte’ kant. Het grote succes bleef echter uit. Het zou misschien kunnen verklaren waarom zijn nieuwe cd Mono Solo weer een stap die andere kant op is en daardoor beter in balans dan The Sky Below. De mix van folk en pop is nog steeds keurig afgepast, maar het gros voelt voor mij tenminste niet weer aan als op maat gemaakt voor succes. Daarom is er nu weer plek voor liedjes als “Never Knew The Sunshine”, die klein blijven in plaats van naar het ‘grote gebaar’ toe werken. Hier zit Shane veel beter in zijn vel. Daardoor kan ik de wat gemakkelijker liedjes als “You Are The Light” dat daar op volgt ook beter verteren. Wonderlijk intermezzo is het met korte, met fraaie slide gespeelde instrumentale titelnummer dat halverwege de plaat opduikt. Dat zijn momenten dat Alexander me weet te verrassen en zo zie ik het graag. Helemaal als daarop met “Corey’s Song” volgt dat een brok in mijn keel achterlaat. Dat liedje gaat namelijk over een vriend van Shane die om het leven kwam terwijl hij bezig wat met de opnamen van Mono Solo. Door het verwerken van dit soort nare gebeurtenissen (en gelukkig ook positieve elders) voelt Alexander altijd echt en oprecht.
mij=Buddhaland / Rough Trade
4 reacties