St. Vincent – Strange Mercy

St. Vincent - Strange MercyAnnie Clark heeft in het verleden bij Sufjan Stevens en Polyphonic Spree haar sporen ruimschoots verdiend. Inmiddels maakt ze als St. Vincent furore met een breed opgesierd, fragmentarisch popgeluid. De ene keer lijkt Clark een onschuldig en maagdelijk met haast symfonische arrangementen, totdat ze de boel bewust lijkt te verminken met verstikkende gitaarnoise en ontstemde keyboards. Op het derde album Strange Mercy is die kloof tussen schoonheid en vervorming wijder dan ooit. De vreemde wending ligt bij elk nummer op de loer. De single “Cruel” lijkt in het begin rechtstreeks uit een jaren ’40 musical te komen, totdat de drums plots invallen. Door Clarks verbeten zang, staccato-saxofoons en venijnige gitaarsolo krijgt “Cruel” een uiterst grimmige draai. Opvallend hoe de muze haar gitaar gebruikt voor textuur en ambiance boven melodie. Bij “Surgeon” gaat het daadwerkelijk alle kanten op: haar virtuoze spel verraadt een voorliefde voor Oosterse toonladders en progressieve rock. Soms is Clark door het avontuurlijke instrumentarium en dito productie moeilijk te peilen. De emotionele kern sneeuwt hierdoor een beetje onder. Bij “Cheerleader” en sterke afsluiter “Year of the Tiger” weet ze die kern gelukkig intact te houden. In het verleden liet Clark haar muzikale waanzin en knappe songsmederij elkaar versterken: dit maakte Actor en Marry Me tot ontzettend verslavende albums. Bij Strange Mercy onderdrukken die twee facetten elkaar wat meer. Daardoor is het St. Vincents meest veeleisende album tot nu toe geworden. De genadige luisteraar raakt na elke luisterbeurt eerder verwonderd dan vervreemd.


mij=4AD / V2

4 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven