Misschien ligt het aan het feit dat mijn dochter gisteren jarig was en ik nu moe ben. Misschien ligt het aan het feit dat ik vrouw ben en niet per definitie als een blok val voor zuchtmeisjes. Aannemelijker is het feit dat ik gewoon niet houd van mellow, jazzy liedjes die (in mijn oren) vrij eentonig zijn. Aan de Belgische Renéé Seys ligt het niet. Haar debuut-cd Extending Playground mag er best zijn. Althans, als je van rustige, dromerige chillmuziek houdt. De cd trapt, na wat gejengel uit een speeldoosje in “The Fear”, best aardig af met “Little Soldier”. Een triphopachtige beat met jazzy piano en cello en Renée die bedeesd fluisterzingt. Best mooi. Een hele cd lang kan het mij echter niet boeien en gaat Renées gefluister me zelfs lichtelijk irriteren. Halverwege veer ik nog even op. “Ferdinand” en “Hand On My Head” zijn voor mij de uitschieters van de plaat omdat hier nét even wat meer gebeurt dan in de andere nummers en ze ook melodieuzer zijn. Een welkome afwisseling in het verder warme bad dat Renéé heet en mij langzaam in slaap wiegt. Ik zei het al eerder, aan Reneé ligt het niet, ik denk zelfs dat er best een groot publiek warm zal lopen voor haar. Maar tussen Renéé en mij is er geen muzikale klik.
mij=Zeal / Konkurrent
4 reacties