The Streem / Reaganesk / ED

the_streem-songs_for_the_ghosts.jpgBallads worden vaak afgewisseld met rocknummers. Tussen het rocken door is het dan tijd voor aanstekers (of tegenwoordig mobieltjes) die in de lucht gehouden moeten worden. Je hebt er echter ook die het bij de tranentrekkers alleen houden. The Streem is van dit laatste soort. Achter deze ´band´, hij speelt de meeste instrumenten zelf, zit Dan Lazarescu. Songs For The Ghosts is zijn tweede ep en werd geproduceerd door Ro Halfhide (o.a. Case Mayfield). Niet moeilijk doen, maar ongedwongen grienen is het devies van Lazarescu. Zijn stem, die aan de hoge kant is en me aan Keith Caputo doet denken, is hier uitermate geschikt voor. Vijf nummers lang duurt deze ep, en dat is wat mij betreft genoeg. Mocht er een album komen dan mag het wel wat meer rocken. Ik denk dat juist dan de ingetogen nummers meer aandacht trekken. Ik kan me dan zomaar voorstellen dat hij zelfs hitsucces kent, bijvoorbeeld met het afsluitende “The Years Of Wonder”. Mooi hoesje trouwens.
reaganesk-crumbtrail.jpgAls het om hoesjes gaat dan wil Maarten de Mink, de man achter Reaganesk zijn ei ook hier graag kwijt. Je moet van zijn tekeningen houden zal ik maar zeggen. De eerder genoemde Halfhide produceert een nummer op Crumbtrail, maar de rest was in handen van Jerry Porsius. Beiden hebben muzikaal ook een rol naast een aantal andere muzikanten. Het belangrijkste is echter De Mink zelf. Zijn stem valt op doordat deze op het randje van valsheid zit. Verder klinkt het als een ouderwets lo-fi opgenomen plaat waarop je de parels zelf moet zoeken. Mijn favoriet is het Velvet Undergroundachtige “Crow In Flight”. Verder is het vooral een introvert gebeuren. Had ik Sparklehorse al als referentie genoemd? Niet bestemd voor het grote publiek, maar om te koesteren in al die schattige zaaltjes waar het publiek muisstil luistert. De Mink blijkt niet voor niets oprichter te zijn van het Amsterdam Songwriters Guild.
ed-head_heart_and_hands.jpgBij het horen van het album Head, Heart And Hands van ED (Struijlaart) bedenk ik me dat je rockballads niet af hoeft te wisselen met échte rocknummers. Je kunt ook het tempo wat opschroeven zonder dat er zich maar iemand bang hoeft te zijn dat het wat te ruig gaat worden. Dit kan dan een prima in het gehoor liggend album opleveren dat gemaakt lijkt om een groot publiek te bereiken. Zeg maar de Nederlandse John Mayer. Dat is iets wat ED wel eens zou kunnen gebeuren, nadat hij geadopteerd is door 3FM, in DWDD heeft gestaan en in het voorprogramma heeft gestaan van – die referentie kun je muzikaal ook wel leggen – Bløf. Alleen dan dus wel Engelstalig. Voor de productie tekende Huub Reijnders die ervoor zorgde dat er een licht alternatief bluesy sfeertje overheen hangt.


mij=Eigen Beheer / Eigen Beheer / PIAS

4 reacties

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven