Het Londense Flashguns was natuurlijk volgens NME al twee jaar geleden uitgeroepen tot de nieuwste revelatie van dat moment. Ja, we hoorden van alles terug. De klasse van The Smiths, de verhalende teksten die de Britten deden terugverlangen naar The Beatles en de juiste arrogante kutzakken-houding die iedereen zo liefdevol haat bij Stone Roses, Suede en Oasis. Flashguns is teruggegaan naar een trio en inmiddels ingehaald door Bombay Bicycle Club, Vaccines en zelfs Wild Palms. Het is gitaarpop met een overduidelijk Brits indie-stempel. Gitaartje, fragiel riffje, riedeltje, afgeronde vocalen, een sterk refreintje met een melodramatisch slotakkoord en wat kleine spanningboogjes tussendoor. De tien songs zijn prima voor Britse indiebegrippen. Wij van het vasteland zullen de ophef op het Britse eiland waarschijnlijk nooit snel begrijpen. Wij worden om de oren geslagen met de ene na de andere one-hit-wonder en herkennen pas over een jaar of wat hoe waarde- en zinvol de bijdrage van Flashguns is geweest op ‘n sampler van vijf euro van het London Calling-festival. De band heeft onwaarschijnlijk veel potentie, maar pas over een paar zal blijken wat voor een consistente hitmachine Flashguns eigenlijk is.
mij=Humming / Rough Trade
4 reacties