Bob Dylan publiceerde een paar jaar geleden het eerste deel van zijn autobiografie Chronicles (waar blijven de vervolgdelen eigenlijk?). Hij nam daarvoor een aantal episodes uit zijn leven, beschreef die -overigens erg goed – en dat was het. Nauwelijks een verband tussen de stukken, niet eens chronologisch, dus van een echte autobiografie was geen sprake. Keith Richards deed het in zijn geweldige boek Life anders: wel chronologisch, met veel feiten en toch goed gedoseerd, zodat het leek of je naar de avonturen van een goede vriend zat te luisteren. Neil Young brengt nu zijn autobiografie, Waging Heavy Peace. En hij doet het weer anders. Net als Dylan laat hij de chronologie grotendeels varen en focust hij op een aantal voor hem belangrijke zaken: modeltreinen, auto’s, uitvindingen, zijn gezin, (verdwenen) vrienden en muziek. Net als Keith Richards lijkt het alsof je naar een vriend luistert. Maar Neil Young is eerder die oude, wat warrige oom, die soms onbegrijpelijke verhalen vertelt. Hij strooit met heel veel feiten en namen (‘toen mijn beste vriend … stierf werd … mijn beste vriend en toen die overleed werd het …’) en doet alsof hij je dagelijks via de telefoon op de hoogte houdt van zijn beslommeringen. Het is associatief vertellen, soms bijzonder vermakelijk, soms zeurderig en klagelijk en regelmatig met een aardige theorie. Zo vindt hij het niveau van popmuziek tegenwoordig abominabel. De oorzaak daarvan is de geluidskwaliteit van mp3’s en CD’s. Daarom bouwt hij aan een nieuw format en de bijbehorende apparatuur en klaagt over geldgebrek wanneer hij zulke ondernemingen wil opstarten. Wellicht dat dat de reden is dat hij tegenwoordig zulke schandalige toegangsprijzen voor zijn concerten vraagt. De hoeveelheid sensationele herinneringen blijft beperkt, al was ik verrast dat hij pas sinds 2010 niet meer blowt en drinkt en vrijwel heel 2010 een writer’s block had. Naar eigen zeggen de reden om deze autobiografie te gaan maken. Overigens werd de Nederlandse uitgever verplicht de onbegrijpelijke Amerikaanse titel over te nemen. In Duitsland hoefde dat blijkbaar niet; daar heet dit boek naar de oorspronkelijke ondertitel: Een hippiedroom.
Mij= Vintage UK / Penguin US (Engels) / AW Bruna (Nederlands)
4 reacties