Het is een druilerige maandagochtend wanneer ik mij ineens in Rotterdam tussen allerlei oude trams bevind. In deze tramremise in Hillegersberg lijkt het wel alsof de tijd heeft stilgestaan. Ergens in een hoekje achterin in de hal is Alamo Race Track druk bezig met repeteren. De band speelt samen met Conny Janssen Danst hier de voorstelling How Long is Now. Het is er koud, maar gelukkig zijn de broedlampjes net gearriveerd om de bandleden van wat warmte te voorzien. Het is voor Alamo Race Track niet de eerste keer dat ze in het theater staan. Eerder speelden ze al voorstellingen in samenwerking met mime-theatermaker Jakop Ahlbom. 'Het is eigenlijk per toeval dat we daarin beland zijn', legt gitarist Leonard Lucieer uit. 'Die regisseur was op zoek naar livemuziek voor zijn voorstelling en wilde graag een band in plaats van theatermuzikanten. Op dat moment waren wij net op een punt van verandering, er waren twee bandleden weg. Het leek ons toen wel leuk om even iets heel anders te doen, zodat we op een andere manier weer verder konden.' De samenwerking verliep erg goed, en was dus zeker voor herhaling vatbaar. Via via kwam Alamo Race Track onder de aandacht bij Conny Janssen, die hen vervolgens heeft gevraagd mee te werken aan haar jubileumvoorstelling.
mij=Interview: Saskia
Het schrijven en spelen van een theatervoorstelling is heel anders dan dat voor een album. 'Het begint er eigenlijk al mee dat je schrijft vóór iets', vertelt Leonard. 'Het moet iets dienen, het heeft een functie. Zowel in deze voorstelling als de voorstellingen daarvoor maak je ook dingen waar je in eerste instantie niet zelf op uit zou zijn gekomen, omdat die vraag er niet zo was. Hierdoor ontdek je hele andere dingen en dat is heel leuk eraan.' Vooral in deze voorstelling moet alles precies verlopen, wat meer druk en minder vrijheid met zich meebrengt. Leonard: 'Als je als band een optreden geeft spreek je wel van tevoren af wat de setlist is en wat je ongeveer gaat doen, maar daarbinnen zit heel veel vrijheid. De nummers hebben dan wel een soort van uitgangspunt en een basis, maar het kan verder heel erg wisselen. Hier moet je het leuke zoeken in het perfectioneren, het tot op de millimeter precies krijgen.'
Het perfect krijgen van de muziek is zeker een uitdaging voor de band. Maar, zo legt Leonard uit, er is ook weer minder druk omdat je deze samen met de dansers deelt. 'Het is niet een band die z’n muziek speelt en dansers die hun voorstelling spelen. Het is wel echt één productie die je met z’n allen doet. En in die zin draag je druk van een goede voorstelling met z’n allen, dus dat maakt het ook wel weer minder zwaar. Er is meer kans dat er dingen misgaan, maar ook meer kans dat je met z’n allen heel veel energie krijgt.' Er moet dus ook goed op de dansers gelet worden tijdens het spelen. 'Je krijgt heel veel cues van de dansers', vertelt Jaap Bossen. 'Dat als danser A dat stapje doet, dan beginnen wij met dat. Dat is heel erg afhankelijk en tegelijkertijd luisteren zij weer heel veel naar ons, dus is het is echt wel een soort wisselwerking tussen dans en muziek.'
Voor How Long is Now werkt de band niet alleen samen met dansers, maar in de eerste plaats natuurlijk ook met choreografe Conny Janssen. Die had niet gelijk een specifiek muzikaal idee voor de voorstelling. Leonard: '[Conny] werkt veel meer in haar hoofd in sferen, dus niet zo van nou er moet nu precies die muziek komen of die. Dat was in het begin allemaal nieuw. Net als wanneer je binnen een band met nieuwe musici werkt, dan moet je ook wennen aan elkaar en een soort gemeenschappelijke taal ontdekken die je begrijpt. Een heleboel dingen kun je niet echt uitleggen, die moet je aanvoelen. Dat is in zo’n soort samenwerking ook. In het begin gingen wij heel veel bij Conny langs, en was het van ‘dus je bedoelt iets wat wel ritmisch is maar dan zonder drums?' of 'dus het moet wel een drive hebben maar het mag niet te snel’. Als je dat de eerste keer hoort dan denk je: ja maar wat betekent dat dan?' Jaap: 'Gaandeweg kom je daar wel achter. Heel veel ideeën en veel dingen aan haar laten horen, en dan kwam zij met feedback waardoor wij dingen aanpasten of verder gingen uitwerken.' Het gehele schrijfproces duurde af en aan zo’n twee maanden, soms even heel intensief omdat er dan ‘echt even iets moest gebeuren’.
Ondanks het succes in het theater blijft Alamo Race Track dit zeker combineren met gewone optredens en platen maken. 'Ik denk dat we het allemaal niet alleen maar zouden willen doen', aldus Leonard. 'Maar om als band een plaat te maken en als band te spelen en dan af en toe een theatervoorstelling te maken, en die twee dingen af te wisselen, werkt heel prettig. Het is allebei een heel andere manier van werken.' Het vergt wel de nodige planning om zo te werk te gaan. 'We zijn nu alweer bijna aan het plannen voor 2015', vertelt Jaap. 'De eerste keer dat we daarmee te maken hadden had ik zoiets van ´doe maar´, want ik weet niet eens wat ik morgen doe!' Leonard: 'Maar daar word je dan ook wel iets beter in. We kunnen nu inschatten: als we nu gaan werken aan een plaat, dan is hij ongeveer op tijdstip X klaar, dat zou betekenen dat we op tijdstip Y een toertje Nederland hebben, en dat daarna [de plaat] in Frankrijk of Duitsland uitkomt. Dan kan je iets meer van tevoren plannen, en dat moet zo langzamerhand wel.'
De voorstelling How Long is Now is deze maand te zien in Rotterdam (voor meer informatie: www.connyjanssendanst.nl). In februari begint Alamo Race Track met het maken van het volgende album.
4 reacties