Pfff… er kwam de laatste tijd het nodige aan muziek mijn oren uit. Dat waren allereerst al die alt.countryfolkbands die in navolging van Fleet Foxes hun ding doen. Ten tweede van de vrolijke folkpop à la Mumford & Sons – en ik was er zo weg van. En tenslotte zangeressen die hun best doen, maar waar ik het mogelijk door de schuld van tv-programma´s als The Voice helemaal tabak van heb. Maar ja, als je dan een kaartje voor Crossing Border koopt, dan lok je het zelf wel uit. Ze staan er: de folkpopbands, de droefsnoeterige americanagroepen en de zangeressen. Maar er is een einde gekomen aan de negatieve betovering van ondergetekende en dat is te danken aan Hannah Cohen. Zij zingt en zoekt het in de introverte folkpop. Maar ik geloof de in 1986 in San Francisco geboren Hannah Cohen die vanuit New York haar ding doet. En dat ondanks dat ze naast muzikant ook model is. En fotografe, maar daar zou je – in mijn ogen- dan nog artistiek kunnen opereren. Child Bride is haar debuut dat ze op een nummer na zelf schreef. Af en toe lijken de woorden bijna niet uit haar mond te komen, alsof ze bij je in de armen uit wil huilen. De nummers zijn erg smaakvol ingericht, mede door het gebruik van piano en keyboards. Deze worden bespeeld door Thomas Bartlett die ook voor de productie tekende. Je zou hem van de productie van The National kunnen kennen, maar ook als Doveman waarvan “Boy + Angel” gecoverd door Cohen wordt. Het is echter vooral de stem van Cohen die mij raakt. Zoals zij bijvoorbeeld in “The Crying Game” zingt: ´how much can you feel him, before you start crying, all the words start, spilling in time´. Ik wil met haar mee janken.
mij=Bella Union
4 reacties