Ik durf nu al wel te beweren dat 2013 muzikaal een beter jaar wordt dan 2012. Ik heb althans al een aantal indrukwekkende releases gehoord, en dat was nog voordat ik Big Inner van Matthew E. White had gehoord. Eerlijkheid gebiedt mij wel om te melden dat deze plaat eigenlijk al in 2012 verscheen, maar in 2013 pas de wereld over gestuurd werd en – lucky me – bij mij belandde. As je de foto van White ziet dan denk ik allereerst aan een baardfolkie, maar dan wel met John Lennon (dat pak, die bril) in zijn ziel. En daar had ik gelijk in, al moet ik er eerlijk bij zeggen dat ik aan heel veel had kunnen denken: de muziek waaiert zover uiteen dat je bijna wel raak moet schieten. Het debuut van deze Amerikaan bevat zeven liedjes die bij elkaar veertig minuten klokken, toch is er geen lied dat verveelt door de lengte. De creativiteit en smaakvolle combinatie van stijlen viert hoogtij. Bovendien is het bijzonder smaakvol gearrangeerd: nergens overdaad, maar precies genoeg aan ondeersteuning. Toch maar even wat muzikale referenties noemen met Randy Newman, J.J. Cale, Pink Floyd, Al Green, en Kevin Ayers. En dan te bedenken dat de man in kwestie nog geen dertig jaar oud is. Uiteindelijk eindigt de beschouwende White in “Brazos” met het gospelachtige gedeelte en tekst: ´Jesus Christ is our love, Jesus Christ is your friend´. Normaliter zou ik er een teiltje bij pakken, maar zoals hij dit brengt geloof ik het meteen. Levensgevaarlijke goeroe die White.
mij=Hometapes / Domino
4 reacties