Ken Stringfellow – Danzig In The Moonlight

Ken Stringfellow - Danzig In The MoonlightAfgelopen november zag ik Ken Stringfellow in de Mezz. Ik weet niet of ie stoned was, of dat hij altijd warrig is, maar het concert was even amusant als flierefluitend chaotisch. Zo begon hij met een 'rant' van vijf minuten over zijn nagezonden gitaar. Diezelfde gitaar bleek nog vóór het eind van het eerste nummer kaduuk, en een reservegitaar had ie niet bij zich. Stringfellow nam dus maar achter de piano plaats, waar hij toch al met meer plezier leek te zitten. Later (weer met gitaar) ging hij doodleuk ín de zaal staan, om onversterkt verder te zingen. Eigenlijk zonde, want zijn stem kon de diepte van de microfoon best gebruiken. Ondertussen speelde Stringfellow degelijke liedjes van Danzig In The Moonlight. Hoewel de flauwe maar lollige titel bij het karakter van de man past is de geboden muziek eigenlijk best serieus. Hier geen scherpe riffs die aan The Posies herinneren, maar barokke pop, met soms wat twang. In Nederland hebben we daar Anne Soldaat voor, een duidelijke geestverwant. Mijn probleem met het erg lange Danzig In The Moonlight zit 'm in de uiterst doffe productie. Zeker in up-tempo nummers als “Shittalkers” krijg ik de neiging een klap op de stereo te geven. In de wat weirdere liedjes speelt de kwaal minder. Het met elektronische bas-accentjes versierde “Superwise” is zelfs Baueresk in zijn klassieke schoonheid. Hoor ik daar nu Sonja van Hamel zingen? Jammer dat Berend Dubbe niet achter de knoppen zat…


mij=Lojinx

4 reacties

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven