Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away

Nick-Cave_Push-the-Sky-Away.jpgHet is vijf jaar na de vorige studioplaat met The Bad Seeds, het rumoerige Dig, Lazarus, Dig!!!, maar met de werk-ethiek van Nick Cave is niets mis. Hij schreef in de tussentijd een roman (The Death of Bunny Munro), nam een tweede album op met zijn lawaaierige combo Grinderman, werd geëerd met laureaten, hielp een handje mee aan gelegenheidsalbums en tributes en kluste met rechterhand Warren Ellis aan soundtracks. En het is diezelfde Warren Ellis die de grootste invloed lijkt te zijn op Push The Sky Away. De opgepompte adrenaline en furie van zijn vorige Bad Seeds-plaat, van zijn roman en van Grinderman werden vervangen door de sfeer en minimalistische aanpak van een soundtrack. In het omvangrijke oeuvre van Nick Cave sluit deze vijftiende plaat met The Bad Seeds misschien het beste aan bij The Boatman’s Call en No More Shall We Part, waarbij de door pianopartijen gestuurde nummers nu zijn vervangen door de loops en geluidsvondsten van Warren Ellis. Hoogtepunt is misschien wel het langste nummer van de plaat, “Higgs Boson Blues”, waar Nick Cave, als was hij Bob Dylan, een langzame talking blues speelt waarin de legendarische Robert Johnson verbonden wordt met de vondst van het Higgs-deeltje. 'Some people / say it’s just rock ‘n’ roll / oh, but it gets you / right down to your soul' (“Push The Sky Away”).


Mij=Mute

4 reacties

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven