Biffy Clyro

Weinig bands kennen zo’n lange aanloop naar de top als Biffy Clyro. Het Schotse drietal staat alweer sinds 1995 samen op de planken. Na enkele stille jaren werd begin 2013 Opposites uitgebracht, het zesde studioalbum en de eerste dubbel CD. Om dit te vieren werd er eerst in de Bovenzaal van de Paradiso gespeeld voor een select gezelschap en verkochten de heren vervolgens de grote zaal van de Melkweg uit. “Een mooie zaal”, vindt bassist James Johnston. Hij en zijn broer Ben, drummer bij de band, weten op dat moment nog niet dat er vanavond geen kip meer bij past in de Amsterdamse zaal. “Is het uitverkocht ja? We hebben een aantal keer in de kleine zaal gespeeld en in de kleine zaal van de Paradiso, maar nog nooit in deze grote. Volgende keer nog een stapje hoger dan maar!”

mij=Interview: Maartje
Het spelen in zalen voor zo’n 1500 man bevalt ze wel. Ben: “Er is meer ruimte op het podium dan dat er in de kleine zalen is. Bovendien kunnen we een groot spandoek gebruiken en daadwerkelijk iets doen met een lichtshow. Maar omdat we er zo lang over hebben gedaan om als band te groeien qua bekendheid, zijn we nog steeds redelijk gewend aan kleine zalen. Ook in Engeland en Schotland, waar mensen ons al wat langer kennen.” James sluit zich hierbij aan. “We spelen thuis voor nog meer publiek dan dat we in Europa doen, maar een show als deze, in de Melkweg, is wel een belangrijk moment voor ons. In een zaal van deze grootte hebben we nog nooit mogen spelen in Nederland. In de Verenigde Staten zijn we zelfs net begonnen, daar touren we rond in een klein busje en spelen we in kleine zalen. Door het reizen met een grote tourbus, zoals we hier kunnen doen, rusten we veel meer en blijven onderlinge verhoudingen ook goed. Tegelijkertijd blijft het cool om samen in een klein busje te reizen naar verre plaatsen. We zijn altijd een underdog geweest en hebben moeten vechten voor onze positie. Sowieso is elk optreden er één. Elke avond besef je weer waar je het voor doet.”
Hoewel er nog veel werk te doen is, blijft bekender worden in Amerika wel een doel van het trio. “We willen graag zien hoever we kunnen komen. We maken enigszins gekke muziek, blijven vreemde schotten met een vreemde bandnaam. Het is goed om een soort doel voor ogen te hebben. Maar als ze ons niet leuk vinden, dan vinden ze ons niet leuk. Het is geen must”, vertelt Ben. Door het stellen van een doel, blijft de droom ook in stand. De droom, waarin drie mannen afkomstig uit een klein gebied in Schotland samen muziek kunnen maken waarmee ze zoveel mogelijk mensen weten te raken. In die droom leek de afgelopen jaren een klad te komen, toen persoonlijke problemen de aandacht verdienden. Maar dit hoofdstuk is afgesloten. Er is nooit een moment geweest waarop Biffy Clyro écht op springen stond, legt Ben uit. “We zijn de afgelopen achttien jaar verschillende dingen tegengekomen die andere bands misschien tot een halt geroepen hadden. Zo werkt het niet voor ons. We hebben zoveel tijd besteed aan het komen tot waar we nu zijn, dat geen van ons het kwijt wilt raken. Dus moet je wegen om je problemen heen zoeken.” James: “Problemen hebben ook een positieve kant. Als we een ‘la la la, be happy’ instelling hadden, hadden we nooit geleerd om te vechten en om frustratie te uiten.” Ben, aanvullend: “De beste muziek wordt gemaakt wanneer je niet blij bent.”
Toch kent het nieuwe album opvallend veel teksten die zelfs als opbeurend beschouwd kunnen worden. James: “Maar er zijn dan ook altijd gelukkige momenten. Zowel op het album als tijdens onze carrière. Soms denk ik wel dat we door onze Schotse achtergrond wat somberder naar de wereld kijken. Het hoort bij Schotten. Muziek heeft een helende werking, waardoor alle frustratie wegebt. We hebben de afgelopen maanden doorgebracht met het promoten van ons nieuwe album. Nu is het tijd om het materiaal ook aan het publiek te laten horen. Iedereen reageert tot nu toe gelukkig enorm positief op Opposites. Zonder onze achtergrond hadden we ook deze CD niet kunnen maken.

De goede ontvangst van Opposites voelt als een bevestiging voor de band, die met elk album zichzelf wilt bewijzen. “We moeten wel. Je kan niet denken dat je genoeg fans hebt, dat is het moment dat je al je fans verliest. Elk album moet beter zijn dan het vorige album. Ik hoop dat anderen dit ook zo zien, maar voor mijn gevoel zetten we altijd stappen. Ook in onze live-set bijvoorbeeld. Simon (Neil, completeert het trio, red.) schrijft betere teksten, speelt beter, wij spelen beter. We zijn altijd in de goede richting gegaan voor mijn gevoel. Ik moet er niet aan denken ooit het gevoel te krijgen dat we stagneren in onze progressie”, zegt James. Zijn broer vult aan: “Begrijp ons niet verkeerd, we zijn niet erg op onze carrière gericht. Het is alleen prettig om stappen te maken. Spelen in een grotere zaal, bijvoorbeeld. Of in landen als Australië en Japan. De zomer ziet er wat dat betreft goed uit voor ons, we hebben al behoorlijk wat festivals en speeldata vaststaan. Je moet het eigenlijk zo zien: vanochtend werd ik chagrijnig wakker, zonder enige aanleiding. Maar zodra we tijdens het soundchecken vanmiddag een half uurtje speelden, voelde ik me gelijk beter en kreeg ik er veel zin in. Zolang je dat gevoel blijft houden, ben je op de goede weg.”
Inmiddels is het ruim tien jaar geleden dat Biffy’s eerste studioalbum het levenslicht zag, Blackened Sky. Sindsdien zijn er meer stappen gezet dan dat de band toen voor ogen had. James: “We hadden nooit gedacht dat het zo ver zou komen. We hebben een album op nummer één. We hadden een single op nummer één en dat terwijl we niet direct radiovriendelijke muziek maken. Als je opgroeit luisterend naar bands die voor maximaal twee á driehonderd man spelen in Glasgow, hoop je dat dat het niveau is dat je ooit zal halen. Onze verwachtingen en dromen zijn overtroffen.”