Ik keek onlangs de documentaire Last Days Here, een schokkende maar hartverwarmende film die laat zien hoe sommige muzikanten eeuwig kinderen blijven en hun fans de liefste mensen op aarde blijken. Op de soundtrack wordt de hardrock van Pentagram (om wie de film draait) afgewisseld met smaakvolle elektronische sfeerschetsen, ondere andere van het bejubelde Stars of the Lid. Het Griekse duo Sancho 003 had er makkelijk tussen gepast. Het tweetal maakt heerlijk pulserende wegdroomklanken. De liedjes filmisch noemen zou een understatement zijn. Muzga staat vol met een soort computerloze ambient. Weliswaar klinken er wat (analoge) synthesizers, de bulk van het materiaal wordt gespeeld op allerhande snaren. Het is vooral de rol van Fotis Siotas (op viool en viola) die de plaat tot een groot succes maakt. Een compositie als “Vorvoros” is van A Silver Mt. Zion-allure. Het nummer duurt zes minuten, kent nauwelijks verandering, maar had tegelijkertijd nooit meer hoeven te eindigen. Een 'loop' om eindeloos in rond te zweven. Het flardje vocalen dat er doorheen fladdert is hartverscheurend mooi. En zoals “Vorvoros” is hier meer fraais te vinden, beluister bijvoorbeeld het pizzicato tokkelende “Apiequacha”. Muzga eindigt met een knikje naar de oude grootmeesters Tangerine Dream en Kraftwerk. Ik zou er zelf zachtjes 'Europe endlos' bij willen gaan zingen, maar of je de Grieken daar nog een plezier mee doet?
mij=Inner Ear
4 reacties