Sham 69 – Their Finest Hour

Sham 69 - Their Finest HourHet is een trieste constatering dat anno 2013 de kids alles behalve united zijn. Voor diegenen die zich afvragen wat ik loop te raaskallen; ik doel natuurlijk op de klassieke Sham 69 hit ‘If The Kids Are United’ en het feit dat er twee verschillende bands onder dezelfde naam toeren. Welke de meest legitieme is van die twee is een punt van discussie waar ik me niet in wens te mengen omdat ik, als nuchtere buitenstaander, beide bezettingen wel bestaansrecht gun. Tegelijkertijd gun ik het de band die Their Finest Hour volspeelt net iets meer dan de Sham rond originele frontman Jimmy Pursey. Deze vond het namelijk nodig om onder de titel Setlist: The Anthology vorig jaar een album uit te brengen waarop men de eigen successen uit eind jaren zeventig opnieuw opgenomen heeft. Dan ben je bij mij aan het verkeerde adres want zo’n blijk van creatieve armoede verafschuw ik. Enfin, behalve zanger Tim V (die al zo’n zes jaar meespeelt), horen we op dit album o.a. ook drummer Ian Whitewood (die al bijna dertig jaar op het krukje achter de trommels dienst doet) en oprichter/gitarist Neil Harris. Aardig legitiem om de naam Sham 69 te voeren lijkt me. De streetpunk zonder franje is in ieder geval op dit album ouderwets recht door zee, lekker boos, en, door de dubbele gitaarpartijtjes, gaat de sound wat meer richting jaren zeventig hardrock dan voorheen. De sfeer van het album is daarnaast bijzonder Brits en de economische crisis klinkt overal dwars doorheen. Je ziet de regenbuien vallen in de grauwe voorsteden van Londen waar deze mannen hun leven slijten als ze niet de halve wereld rond trekken om op te treden. Is dit dan echt Their Finest Hour? Nou, dat gaat wat ver, daarvoor kan niet elk nummer genoeg boeien of beklijven maar het zeer melodieuze “I Wanna Destroy You”, de bijtende opener “Sweeney Todd” en het voetbaltribunelied “Sing When You’re Winning” zijn zeker nummers waar de heren de handjes mee op elkaar krijgen. En als toegift krijgen we nog een stukje onvervalste straatpoëzie voor de kiezen in “Tomorrow’s Another Day”. Voor de liefhebbers met een hang naar oude punk zeker een leuk album. Helaas ligt de tijd dat bands als deze er enigszins toe deden al zo’n dikke dertig jaar achter ons. Tegelijkertijd is het enthousiasme en doorzettingsvermogen van deze Sham 69 bewonderenswaardig.


mij=Treatment

4 reacties

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven