Lowlands 2014 – Napret: de vrijdag

De voorspellingen waren barbaars, maar als we de tent opzetten schijnt uitbundig de zon. En dat zou het de hele dag blijven doen! Zoals Lowlands-festivaldirecteur Eric van Eerdenburg al zei, in een interview in de Volkskrant, achteraf was het altijd leuker dan gedacht. Weertechnisch wel, maar hoe zit het met de muziek?


mij=Door: Gr.R.
Een van de rare dingen aan Lowlands is dat op de vrijdag om 13:00 uur de hekken opengaan en dat om 13:30 uur het eerste bandje begint. Dientengevolge staan er enorme rijen voor de ingang en speelt het duo Blood Red Shoes in een half lege tent. Een half lege tent die nog niet helemaal wakker is. Blood Red Shoes ook nog niet. Ze spelen als vanouds een strakke show, maar echt vuur lijkt er niet in te zitten. De publieksrespons is ook wat lauw en men lijkt alleen wakker te worden als het tempo omhoog gaat. Maar er blijft een afstand tussen publiek en band. Misschien is de Alpha ook wel net een tikje te groot om de rock van de Blood Red Shoes te laten broeien. Ondertussen staan de wakkeren, zo lijkt het, bij Sam Smith, want hij krijgt de handjes wel de lucht in. Sam Smith, met de uitstraling van een lieve telefoonverkoper, blijkt talent te hebben als publieksmenner. Waar het songmateriaal aan kwaliteit tekortschiet, compenseert Smith het met zijn enthousiasme en vooral bij de dames gaat het erin als gesneden koek. Boyband-achtige taferelen in de Grolsch. Smith wordt ondersteund door een degelijke band, met een glansrol voor de cello, en als de hele tent een stukje van CeCe Peniston’s “Finally” meezingt, weet u ongeveer waar u het zoeken moet.
Na het zoet van Sam Smith, het zuur van Rooie Waas. Alhoewel, zuur klinkt dan weer negatief over het dadaistische elektrokabaal van Rooie Waas. Kort gezegd, De Raggende Manne on acid. Sloganeske teksten, Amsterdamse humor en veel elektronisch gepiel, dat goed hard staat. Zo hoort het. Nu al een hoogtepuntje en we zijn nog maar net begonnen. Luke Sital-Singh is ook nog niet helemaal wakker als hij moet spelen. Sital-Singh, singer-songwriter van beroep, start al kabbelend en is een puike act om bij in het zonnetje te liggen. Maar gedurende de set wordt Luke wakker en beseft hij waar hij mee bezig is. Dat brengt hij over op het publiek, waardoor steeds meer mensen gaan staan, om eens te kijken wie er nu aan het spelen is. Waardoor hij op zijn top eindigt en we eigenlijk nog wel wat meer hadden willen hebben.
Was Blood Red Shoes wellicht te groot voor de Alpha, Marmozets heeft aan de India amper genoeg. Puntige mathrock, uitgevoerd door een band die uit twee families bestaat, broerbroerzus en broerbroer. Zangeres Becca MacIntyre denkt groot, heel groot en staat in grootste gebaren de India aan te vuren. Je ziet het haar al in de Alpha doen, over drie jaar. De mathrock van Marmozets is een braampje, maar is slick genoeg om die Alpha ook daadwerkelijk aan te kunnen. Fijn, eindelijk gitaarmuziek, want daarvan is er te weinig, dit jaar op Lowlands. Een stapje verder richting de Alpha is Mando Diao. Die staan in de Grolsch op een opvallend wit podium. Ook de hele band is in het wit gekleed. Best opvallend voor een rockband. Mando Diao is zo’n band waar je eventjes naar wil gaan kijken, om er vervolgens achter te komen dat je de hele show meegepakt hebt en elders wat gemist hebt. Nouja, wat is missen als Mando Diao tekeer gaat. Alleen de oproep om uit te kijken met alcohol en niet teveel te drinken is ietwat pathetisch. U bent een rockband, goddamnit!
Omdat Frank Turner niet overal kan wezen, staat Dave Hause in de Lima. Dave Hause, voormalig zanger in een punkband, treedt in zijn eentje op, in de beste Frank Turner-tradities. Degelijk songmateriaal, goede stem en een uitstekend entertainer. Hij leent een cape van iemand uit het publiek en is vervolgens een nummer lang “the King of Holland”. Dave Hause dient op ieder festival te staan, al was het maar voor de goede sfeer en de lach waarmee je op zoek gaat naar de volgende act.
Act, act, nouja, ze hebben instrumenten, ze zingen en spelen nummers. Maar er zit geen originele noot bij. Imagine Dragons is een parodie op een rockband en je gaat dan toch zoeken of Weird Al Yankovic op het podium staat. Maar die heeft humor en bij Imagine Dragons ben ik bang dat ze het toch serieus menen. Vooral zodra de gitaren de hoofdrol krijgen blijkt 30 Seconds to Mars bij nader inzien toch een goede band te zijn. Even adem halen bij Temples dan maar. Ook Temples weet waar anderen de mosterd halen, maar daar waar Imagine Dragons plagieert, is er bij Temples sprake van citeren. Natuurlijk, de psychedelica van de jaren zestig is de laatste jaren veel en vaak overgedaan, maar de rocky draai die Temples er aan geeft is uitstekend. En na een stukje Janelle Monae – soul hadden we vandaag nog niet gezien en Janelle geeft een overtuigend voorbeeld daarvan weg – is het tijd voor wellicht de meest aparte band van de Lowlandsvrijdag: Fiddler’s Green. Klassieke Ierse folk, met een Pogues-sausje, brewed en bottled in Duitsland! En je hoort het er niet vanaf, dat ze uit Duitsland komen. Geen Scorpionstaferelen hier. De band klinkt authentiek en geeft, zoals de meeste folkbands met de Ierse slag, een feestje weg. Zingen, dansen springen in een bijna fanatisch enthousiasme. Als we nou nog niet wakker waren, dan worden we nooit meer wakker. Wellicht had Fiddler’s Green in de Alpha moeten openen en Blood Red Shoes in de India moeten sluiten. Acht, een kniesoor die erop let. Het was prachtig weer, er warten fijne bands en Van Eerdenburg heeft nu al gelijk. Het was toch weer beter dan verwacht. En we mogen nog twee dagen!

4 reacties

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven