Het was heerlijk toeven in het zonnetjes op eerste paasdag. Dat de zon de tentjes goed opwarmden was bij July Talks in de Thunderbolt niet bepaald nodig. Daar zorgde de Canadese band zelf wel voor met onheilspellende indierock met een dikke knipoog naar blues en roots. Zanger/gitarist Peter Dreimanis en zangeres Leah Fay ontpopten zich als een soort gevaarlijke versie van Johnny Cash en June Carter. Of Nick Cave en een bijzonder wulpse Kylie Minogue, zoals u wilt. Nou ja “wulps”: de act die Leah opvoerde was op zijn minst nogal leip, door haar hypnotische blik richting publiek en slow motion manoeuvres. En dan die geweldige, rauwe stem van de zanger, briljant. Muzikaal was het ook niet misselijk, bij vlagen bijzonder goed zelfs. Goeie binnenkomer!
Ondertussen speelde het Tilburgse The Black Marble Selection in de Jack Daniels. Hun sixtiessoul klonk aardig, met name in de wat snellere partijen. Maar zodra het tempo omlaag ging kon zelfs de goedlachse frontman het zaakje niet redden. Toch stonden aardig wat mensen te swingen, dat dan weer wel.
mij=Door: TheLeonKing
Na een paar nummers van The Gentle Storm was ik deze typische female fronted metal al weer beu. Het was gewoon niet mijn ding en ex-Gathering Anneke van Giersbergen zong vast prachtig, maar voor mij klonk het alsof ze telkens hetzelfde trucje uithaalde.
Aanvankelijk was ik ook niet zo overtuigd van de rock ‘n soul van Sven Hammond. Misschien kwam dat omdat het hammondorgel nauwelijks hoorbaar was. Of omdat de hele band als een diesel nog op stoom moest komen. Maar uiteindelijk gingen de heupjes toch los en was ik behoorlijk gecharmeerd van die puike bassist. Wat zeg ik: goed bandje.
Monomyth maakte in de Jack Daniels meer indruk dan ik vooraf verwacht had. Die gasten bouwden me daar een heftig geluidsmuurtje op, niet normaal! Het moeten fans van Motorpsycho zijn, wat ik je brom. Met hun dikke, groovende bas, de fijne gitaarlijnen en talloze sound escapes speelde ze de tent plat. Dat ik na afloop het ontbreken van een zanger niet gemist had zegt ook wel iets.
Vintage Trouble speelde met hun soul- en bluesrock blijkbaar ook een spetterende set, maar toch kon ik het niet laten om de geinhoek van het festivalterrein op te zoeken en de Ode aan Eddy Wally te ondergaan. Die gasten van de Loco Loco Discoshow hadden een serieuze band neergezet die het repertoire van “the voice of Europe” aardig in de vingers had. Daar werden dan vervolgens wat minder voor de hand liggende vocalisten voor gezet. Hoewel, Roosbeef is natuurlijk een heel logische keuze, een hele goede ook. En Denvis op zich ook, als het dan toch niet al te serieus hoeft te zijn. Zijn doldwaze vertolking van “Shanghai, Amai” mocht er zeker zijn, tot twee keer aan toe. Maar dat ook de zanger van Navarone en Marco Roelofs (ex-Heideroosjes) daar Nederlandstalig stonden mee te deinen was toch opmerkelijk. En zeer vermakelijk, amai.
Over België gesproken: ik was zeer verheugd dat de godenzonen van dEUS bij Paaspop op de planken stonden. Alleen jammer dat het geluid in de enorme Apollo-tent behoorlijk slecht was en dat Tom Barman en co daar op het podium zelf ook last van hadden. Ze begonnen hun best-of-set verrassend met het van hun debuutplaat afkomstige “Via” en daarna kwam de ene kraker na de andere voorbij. Soms met een wat extra arrangementje, vaak net effe wat langer uitgesponnen. Ik vond het goed, erg goed zelfs. Enorm genoten van “The Architect”, “Fell Of The Floor, Man”, “Sun Ra”. En wat blijft dat gitaarloopje van “Instant Street” toch lekker en geweldig hoe dat nummer maar door blijft denderen, steeds een stukje intenser. Van mijn favoriet “Hotellounge” was ik ook zeer onder de indruk. Het geluid voor aan het podium was zo slecht nu ook weer niet.
The Paladins lieten in de Thunderbolt zien dat ze ondanks hun leeftijd de bluesy rhythm & blues nog steeds bijzonder goed in de vingers hebben. Dat klonk zeer lekker, het was sowieso heerlijk om “Follow Your Heart” weer eens te horen.
Ja, het was me weer een fijne Paaspop. Het had weer een hoop mainstream namen uit het Nederlandse popfirmament op haar affiche staan, maar er bleek ook genoeg te snoepen voor de fijnproevers. Een prima mix dus, zo aan het begin van het nieuwe festivalseizoen. Op naar het 40-jarige jubileum volgend jaar zou ik zeggen. Komt in orde.