Als je een blokkenschema bekijkt van een festival van – pak ‘m beet – tien jaar terug, vind je ongetwijfeld veel bands terug waar je daarna maar weinig meer van hebt gehoord. Een wezenlijk onderdeel van veel festivals is ook wel om nieuwe hippe bandjes te spotten. Dat trekt ook nieuwsgierig publiek natuurlijk. Het Zweedse Gösta Berlings Saga bijvoorbeeld (de bandnaam verwijst naar titel van een magisch-realistische klassieker uit de Zweedse literatuur, een roman van Selma Lagerlöf), stond tien jaar terug op de-Affaire (tegenwoordig Valkhof Festival), maar daarna hoorde je niks meer van ze. Onterecht in dit geval. De band maakte heerlijke instrumentale progrock met psychedelische elementen en een toefje jazz. Dat ik ze later een beetje uit mijn oog en hart verloor had er meer te maken dat ik Glue works uit 2011 een stuk minder vond dan Detta har Hänt (2009), dat ik destijds op de-Affaire direct kocht op cd na afloop bij de merchandise. Het nieuwe werk voelde als een wat makkelijke herhalingsoefening, met minder spanning of urgentie. Het album Sersophane (2016) was dan ineens weer stevigere progrock, dat mij veel beter kon bekoren. Ik vroeg me lange tijd af waarom we ze nooit meer ergens live konden bewonderen in de buurt. Groot was mijn verbazing dat de band voor Roadburn 2019 werd gevraagd, overigens volkomen terecht na hun verrassende magnum opus-album Et Ex, met veel meer elektronische invloeden. Spannende progressieve krautrock om je vingers bij af te likken. Wat een triomfantelijke terugkeer uit de vergetelheid, ook al is dat wat relatief in dit soort niche-genres. Voor mij is de band in elk geval weer terug aan de top. Een band pur sang. Gösta Berlings Saga ontwikkelt zich op Konkret Musik met een dosis korte nummers verder richting de elektronische kraut en ligt wel in het verlengde van Et Ex. Ondanks dat ze soms moeite hebben om het hoge niveau van het vorige album te halen, trekken ze je wel weer regelmatig mee met die spannende en uitdagende composities, ook al zijn het meestal korte songs. Neem het (bijna Rammstein-achtig) stampende titelnummer “Konkret Musik”, de heerlijke sfeer op “Basement Traps” en het prachtige slotstuk op het wat langere “To Never Return”. Bijna tien jaar later ben ik dus opnieuw besmet geraakt met dit (goede) virus. Hopelijk duurt het dan niet weer tien jaar voordat ik opnieuw een injectie kan krijgen van een live-optreden.
Inside Out
File: Gösta Berlings Saga – Konkret Musik
File Under: Opnieuw besmet
File Social: [Twitter] [Facebook] [Instagram]