Ik kan een vergelijkbaar stukje tikken over de nieuwe Mogwai als laatst over de nieuwe God is an Astronaut. Laat ik dat ook gewoon doen. Begin ik nu met thrash-metal. Best een vet genre, maar als je een aantal van dat soort platen hebt gehoord dan ben je er wel even klaar mee. Wanneer vind je het nog echt goed als het steeds meer een variatie op hetzelfde thema begint te lijken? Maar waarom klinkt “Master of Puppets” van Metallica dan nu nog steeds erg lekker en veel andere thrashmetal van nu meestal als een standaard aftreksel? Het is catchy en energiek natuurlijk. En dat heeft weer te maken met tempo, ritme en flow. Maar volgens mij moet een plaat gewoon wat met je doen, het moet je raken, op welke manier dan ook. Herkenning kan daar ook in meespelen natuurlijk, de fijne geuren van herinnering. Maar het kan ‘m ook al zitten in een simpel mineurakkoordje bijvoorbeeld. Of het kan je laten dansen. Of headbangen. Het zal voor een deel persoonlijk zijn natuurlijk. Mogwai maakt sinds 1997 prima platen, maar ze doen me niet altijd veel meer, zeker als het de zoveelste variatie op zichzelf lijkt, terwijl ze toch wel een herkenbare eigen signatuur hebben gegeven aan (met name) het post-rock genre. Ik kan me zelfs niks meer herinneren van de laatste studioplaat Every Country’s Sun uit 2017, terwijl ik die toen echt wel heb gedraaid. Het blijft bij wat toevallige voltreffers, zoals het nummer “Rano Pano” van Hardcore Will Never Die, But You Will uit 2011, dat nog steeds wat met me doet. Maar waarom? En waarom is Mogwai vooral een act die live zo fantastisch uit de verf komt? Een stevig volume zet alles in een ander kader natuurlijk en eigenlijk moet je er ook beeld bij zien, dat zorgt voor een extra dimensie in de beleving. Mogwai is daar wel goed in en maakte in de loop der jaren veel soundtracks, recent nog KIN (2018) en het vorige jaar verschenen ZeroZeroZero (2020). Zonder beelden zijn dat prima sfeerschetsen, maar ik wil meer. Met As the Love Continues leveren ze dat gelukkig weer, enigszins tot mijn verrassing. Ik maakte kennis met het tiende studioalbum van de Schotten via een (betaalde) online livestream waarbij het integraal werd uitgevoerd. Mét beeld dus. Dat scheelt al. Dan volg je het met volle aandacht. Dat scheelt ook. Maar het scheelt ook dat dit gewoon een sterker album lijkt over de gehele linie van studioalbums van pak ‘m beet het laatste decennium. Er zit meer dynamiek en variatie in, de productie is goed verzorgd en de composities mooi gelaagd. Het voelt iets minder gelaten, alsof er meer energie en aandacht in is gestopt. Niet alle nummers zijn voltreffers, zoals “Here We, Here We, Here We Go Forever”, dat goed is uitgevoerd maar wat ontwikkeling mist. Daarnaast vind ik zang met autotune nooit zo geslaagd (zacht uitgedrukt), maar het past op “Fuck Off Money” best wel aardig, als een soort extra elektronisch instrument. Het vormt een pakkend thema op een gloedvolle onderlaag en dat geeft het nummer een bijzonder sfeertje. Ook gaaf hoe het nummer zich ontwikkelt naar het (meer bombastische) tweede deel. “Ritchie Sacramento” doet me op dit album dan weer minder (dan sommige anderen zag ik). Op zich niet heel slecht gezongen door Braithwaite, maar ik vind de zang niet lekker passen ook. Het voegt niks toe en doet afbreuk aan de sfeer. In mijn beleving slaat het een beetje als slagroom op je boerenkool. Uiteindelijk went het wel, er zit een prima sfeertje onder, maar het is me toch een tikkeltje te lijzig. “It’s What I Want to Do, Mum” is verder wat standaard, maar wel met een likje emotie, net zoals “To the Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth” dat verder ook best aardig is. “Dry Fantasy” neigt ook wat saai te worden want het is een beetje vrijblijvend, maar het is wel relaxed en best geslaagd als afwisseling op het album. Zo zijn toch veel nummers echt geslaagd. “Supposedly, We Were Nightmares” is typisch Mogwai eigenlijk, maar ook met zo’n slimme melodie zoals op “Fuck Off Money”. “Pat Stains” is herkenbaar en ontvouwt zich mooi, met daarin een rol voor Colin Stetson op sax, al is dat lastig te horen. Of neem “Midnight Flit” dat spannend opgebouwd wordt met extra strijkwerk en gitaareffecten. Hier zie je als vanzelf beelden bij en dát wil je dus. Opgetild worden. Meegevoerd worden. Geraakt worden. Of gewoon weggeblazen worden, zoals op het stevig riffende mid-tempo “Drive the Nail”, dat toch ook een melancholische onderlaag bevat. Inhouden, loslaten en weer gáán. Simpel en doeltreffend, net zoals het gruizige en in eerste instantie wat standaard riffende “Ceiling Granny” dat op bijna drie minuten tegen een dijk van een flanger-effect aanloopt. Dat is scoren bij ondergetekende. Het is dus eigenlijk wat lastig uit te leggen waarom, maar Mogwai doet eindelijk weer eens wat met me en dan durf ik wel te beweren dat As the Love Continues de beste plaat van Mogwai sinds tijden is.
Rock Action
File: Mogwai – As the Love Continues
File Under: Is weer eens raak
File Music: [Bandcamp]
File Social: [Facebook] [Instagram] [Twitter]