Ik word wel graag uitgedaagd, want doorsnee bands zijn er al genoeg. Ook het Engelse black midi weet al een tijdje mijn honger te stillen naar muziek met een bijzonder randje. Dat randje groeit mooi. Op de derde langspeler Hellfire, slechts een jaar uitgebracht na Cavalcade, pakt de band nog extravaganter uit dan voorheen en stuurt bij momenten aan op totale chaos. Dat vergt wat moed en doorzettingsvermogen van de luisteraar misschien, maar de band trekt hun lijn eigenzinnig door naar nieuwe hoogtepunten. Je moet ook maar houden van dit soort hoteldebotel avant-garde prog-jazz-math-post-punk, die alle kanten op stuitert. Puntje op je stoel en een achtbaan vol adrenaline, want het gevaar kan van alle kanten komen. Dat maakt het volstrekt onvoorspelbaar, maar spannend tot op het bot. Hellfire werd geschreven in corona-tijd en opgenomen in een dagje of dertien, met extra bandleden Seth Evans op toetsen en Kaidi Akinnibi op sax (die ik overigens zo gauw niet zag op de stream van Best Kept Secret dit jaar, maar wel op Glastonbury). Sax, trompet en toetsen geven nog meer verdieping aan het geluid, dat ook af en toe richting country beweegt (op “The Defence” en “Still” bijvoorbeeld). Of denk aan een bigband-achtige nachtclub-sound (waarom ook niet?) waarbij Geordie Greep als een soort Frank Sinatra klinkt (het groots uitpakkende “The Defence” is een mooi voorbeeld), maar dan uiteraard als orkest door blijft spelen terwijl de Titanic kolkend ten onder gaat. De groep maakte dit jaar en passant ook nog een aantal covers trouwens, waaronder King Crimson’s “21st Century Schizoid Man” en dan snap je ook waar ze een deel van de mosterd vandaan halen. Neem ook (de latere) Mr. Bungle (gekte), Shining (Noorwegen) ten tijde van Blackjazz of neem Primus, luister maar eens naar het begin van “Welcome To Hell”, dat wel wat weg heeft van “John The Fisherman”. De rustpunten (ze zijn er, echt) op het album zorgen voor wat lucht. Neem het opvallende “Still”, dat van country overgaat naar een stukje Black Country, New Road en via een kort heen en weer schietend tussenstukje (ze kunnen het niet laten, denk je dan) overgaat naar een gevoelig stukje gitaarmuziek en dan stilletjes afsluit met vogelgeluiden en alles. Gevolgd door “Half Time” trouwens, waarin we draaien aan een radioknop ter introductie van de rest van het album. Nummers als “Sugar/Tzu” en “Welcome To Hell” bevallen me nu het beste, maar ik moet alles nog wat vaker door mijn systeem laten vloeien. Ik geloof inmiddels dat deze (nog steeds) jonge honden inmiddels sterk hun naam aan het vestigen zijn, in elk geval bij liefhebbers van wat experimentelere bands, met een eigen unieke sound en mix van stijlen en bizarre ritmes en overgangen, zoals we dat nog niet eerder hoorden. Scherp geslepen en tot op het bot gewapend met muzikaal vakmanschap, zonder zich te conformeren aan geldende regels. Een creatieve eruptie van talent, waarin genialiteit grenst aan fantastische waanzin.
Rough Trade
File: black midi – Hellfire
File Under: Creatieve eruptie van geniale waanzin
File Music: [Bandcamp]
File Social: [Facebook] [Instagram] [Twitter]