Een recensie schrijven over de band Zeke is eigenlijk bij voorbaat een gewonnen wedstrijd. Er bestaat namelijk niet zoiets als een slechte Zeke-plaat. Je hoeft ook niet te zoeken naar dubbele bodems of muzikale ontwikkeling. Zeke is hard, snel en meedogenloos. Twee jaar geleden was het nog even schrikken toen de mannen het bijltje erbij neergooiden, maar gelukkig, ze zijn terug en wel met een doodsklap. Gitarist Sonny zocht zijn heil ergens anders en de anderen gaan verder met zijn drieën alsof er nooit iets gebeurd is. 15 nummers denderen aan je voorbij en voor je er erg in hebt zit je alweer aan de tiende draaibeurt. Qua composities zou je kunnen constateren dat er meer downtempo nummers op staan dan op de eerdere werkjes maar dit betekent zeker niet dat er ook maar een haartje aan power en woede is afgenomen. Als ik niet beter zou weten zou ik bijna zeggen dat er voorzichtig geflirt wordt met de modieuze stonerrock, maar dan graaf ik alweer veel te diep. De gebruiksaanwijzing is eenvoudig: versterker op 11, krat bier onder de arm en kijken wie het eerst bij het eind van het nummer is! Hou je niet van harde gitaren en vuige rockers, begin er dan vooral niet aan. Doe je dit wel, poets dan je Harley maar eens goed op want het is tijd om uit te rijden met de échte mannen!