Wat mij bezielde om op die druilerige ochtend, terwijl ik naar mijn fiets liep, de nieuwe plaat van The Black Seeds op te zetten, ik weet het niet. Want reggae is immers geen muziek voor de herfst. Zelfs het besluit om mijn regenbroek aan te trekken alvorens naar mijn werk te fietsen, deed de muziekkeuze niet veranderen. Of het een goede recensie in de weg gaat staan? Ik denk het niet, want ook latere pogingen om toch nog iets van Solid Ground, hun vijfde in zeven jaar, te maken mislukten allen. Daarvoor is het songmateriaal gewoon niet goed genoeg. En dan ga je je ergeren aan bijvoorbeeld het blazersgeluid, want ik ben er nog niet uit of dat echt of digitaal is, maar klinken doet het niet. En hoe slechter het nummer, hoe meer het is dichtgesmeerd met digitale frutseltjes en fratseltjes. De productie laat in ieder geval te wensen over. Vandaar dat de titel, Solid Ground, goed gekozen is. Het komt namelijk nergens van de grond. Deze Nieuw Zeelanders moeten maar eens een jaartje ertussen uitgaan en vervolgens eerst werk van hun songs gaan maken, want dit is het niet. Weer of geen weer�
mij=Sonar Collective / Rough Trade