In recensies van beginnende bands worden vaak vergelijkingen gemaakt met voorgangers en tijdgenoten. Een zwaktebod, maar wat moet de recensent anders? Muziek omschrijven als ware het wijn met een volle body en een wat stoute afdronk? De lezer moet immers uit woorden begrijpen wat de recensent hoort… Het is dan ook absoluut een zwaktebod om de CD van The Veils te vergelijken met andere bands, maar er is geen ontkomen aan. Het twinkelende, open gitaargeluid lijkt enorm beïnvloed door Bernard Butler die het album produceerde. Het intro van ‘Guiding light’ roept onmiddelijk associaties op met Suede‘s ‘So Young’, en piano-ballad ‘The valleys of New Orleans’ met ‘The big time’. ‘More heat than light’ neigt qua tempo en opbouw naar een song van Marion en in het liefdeslied ‘Lavinia’ klinkt zanger Finn Andrews zelfs een beetje als de zanger van Starsailor na een wilde nacht. Maar toch gaat de vergelijking met andere bands mank, want ze mochten willen dat ze (nog) zulke prachtige ‘simple love songs’ konden schrijven! The Runaway Found is een album van grote en kleine emoties die elkaar razendsnel opvolgen. Een album dat je een beetje ademloos achterlaat. Toegegeven, het is niet echt een vrolijk album, waarmee het dan weer naadloos aansluit bij de bands waarmee ze vergeleken worden. Het album is dan ook zonder meer een aanrader voor liefhebbers van bovenstaande bands en andere britten, maar The Runaway Found biedt genoeg eigenheid om ook een ander publiek dat van geëmotioneerde poprocksongs houdt aan te spreken.
File: The Veils – The Runaway Found
File Under: Lekker gelukkig worden van neerslachtigheid