Bijna had ik deze plaat afgedaan als zenuwachtig arty-farty getetter. Maar het bleek een klassiek geval van de juiste plaat op het verkeerde moment te zijn. De Canadese Veda Hille maakt namelijk eigenlijk helemaal geen liedjes – en u weet wellicht dat ik een liedjesman ben – maar kleine kunststukjes. Vaak niet langer dan een minuutje of twee, drie. Daar zit ‘m precies ook de kracht in. Waarom een couplet of refrein nog een keer herhalen als de essentie al na één keer duidelijk is? Aan de andere kant stopt ze zo nu en dan haar muziekstukjes helemaal propvol met pianoriedels, viooltjes, hobo, tuba, koortjes of andere tierelantijnen. Ze is daarnaast overduidelijk niet vies van theatrale uitspattingen. Ik kan me bijvoorbeeld goed voorstellen dat ze Brecht en Weill tot haar voornaamste inspiratoren rekent. Daarmee vraagt ze dus wel het nodige van de luisteraar maar de doorzetter wordt dan ook rijkelijk voor de getoonde inzet beloond. Gelukkig is Veda gezegend met een zeer aangenaam, expressief stemgeluid dat me in de verte doet denken aan een jonge Natalie Merchant (toen ze nog een van de 10.000 Maniacs was). Return Of The Kildeer, eigenlijk haar elfde maar het debuut aan deze kant van de grote plas, blijkt dan ook na gewenning behoorlijk wat juweeltjes te herbergen. Haar eigenzinnige interpretatie van “Frank Mills” (wat menigeen zal kennen van The Lemonheads) uit de musical Hair bijvoorbeeld. En het magistrale “Oh, The Endless Fog!” is misschien zelfs een van de allermooiste dingen die ik dit jaar zal horen.
mij=Ape House / Bertus