Alaska en zeker met een uitroepteken (Alaska! dus) associeer ik in eerste instantie toch voor al met kou en zeker met een uitroepteken (kou! dus) en eigenlijk verwacht ik dus bij het luisteren ook muziek die kou met een uitroepteken (kou! dus) zou uitstralen. Maar niets is minder waar dan dat (dat! dus). Hun debuut(?)-plaat (Emotions) zet je bij de eerste seconden ietwat op het verkeerde been door te starten met een riff die je doet vermoeden dat er een Pavement-plaat is uitgekomen die je niet kent waarop Neil Young een moppie gitaar meespeelt. ‘The Western Shore’ is een pakkende binnenkomer al met al. En daarna volgt nog een heel pakket pakkende indiepop-liedjes die je af en toe doen denken aan Badly Drawn Boy, met hier en daar mooie meerstemmige zonnige koortjes (Sun Don’t Shine). In ‘Rust and Cyanide’ zingen ze dan wel dat ze in Alaska hun staat gevonden, maar rillingen krijg je hooguit omdat het zo’n mooi liedje is dat smaakvol begeleid wordt door strijkers, xylofoon en akoestische gitaar en niet van de kou. Dat valt wel op aan dit plaatje. De nummers die wat meer akoestisch georienteerd zijn steken wel met kop en schouders uit boven de toch allerminst vervelende elektrieke tracks. Kortom: Plaatje om het behaaglijk warm van te krijgen en niet Alaska-koud.
File: Alaska! – Emotions
File Under: Niets koud….warme pakkende indiepop