Vraag mij wat mijn favoriete plaat allertijden is en zonder blikken of blozen antwoord ik dat dat de eerste, en helaas enige, solo-plaat van Mark Hollis is. Ik verslikte me ook behoorlijk in mijn vers gezette koffie toen ik Bed‘s tweede plaat Spacebox voor het eerst opzette. Wat is dit nu weer dacht ik bij mezelf. Heeft Hollis zich laten verleiden om eindelijk weer eens wat op plaat te zetten? Het laatste waar hij aan meewerkte was het zwaar onderschatte Smiling & Waving album van Anja Garbarek. Ergens tussen de verstilde plaat van Garbarek, de soloplaat van Mark Hollis ligt Spacebox. Het bleek niet zo te zijn. Bed = Benoît Burello. Zo ongeveer dan. Voor zijn tweede plaat heeft Burello gebruik gemaakt van de band die hem ook begeleidde tijdens de optredens na zijn eerste en mij nog onbekende plaat The Newton Plum. Acht kale tegen jazz aanschurende bloedmooie verstilde tracks. Zoals Hollis het zo treffend zei: “Before you play two notes learn how to play one note – and don’t play one note unless you’ve got a reason to play it” en Benoît Burello heeft dat verdomd goed in zijn oren geknoopt en een prachtplaat afgeleverd.
File: Bed – Spacebox
File Under: Voer voor jaarlijst