Ze kijkt je een beetje onzeker aan, de dame die de hoes siert van Raskolnikov’s tweede plaat, The Jezebel Shanty. Alsof ze niet zeker weet of ze wel mooi genoeg is om een Cd-hoes te vullen met haar lijf, kijkt ze je weifelend aan. Uit niets blijkt dat ze de zedeloze vrouw is die de titel suggereert en als zelfstandig ondernemer ingeschreven staat bij de kamer van koophandel. Een explicietere foto zou misschien meer verkopen, maar zou gezien het manifest van Unsound misschien ook wel ongepast zijn. The Jezebel Shanty mag natuurlijk best goed verkopen, maar dat is niet het hoofddoel van Unsound. De Unsound producten zijn in eerste instantie gericht op het verspreiden van intieme, intense muziek en het mogelijk maken van nieuwe Unsound releases. Nou, als dat leidt tot meer prachtplaten als van het niveau van The Jezebel Shanty, dan liggen mooie tijden in het verschiet. Raskolnikov maakt geen jazz, het is geen rock, het is geen pop. En ook geen blues. Op The Jezebel Shanty pakt Raskolnikov gedoseerd porties van alle genres en smeedt deze om tot uiterst plezierig in het oor liggende nummers. Daarom moet je af en toe denken aan Tom Waits (in “Shanty”), Nick Cave en bij vlagen zelfs The The en een jazzy Ben Folds (“Last Side Show”). Het is ronduit fascinerend hoe de vele klankkleuren die zanger/gitarist Mark Ritsema bezit elk nummer weer een eigen sfeer weten te geven, met als hoogtepunt het sombere “Wintertown”. Het is bijna ongelofelijk dat al dat moois in slechts twee dagen tijd opgenomen is. Zelfs met maanden studiotijd bereiken slechts weinig bands dit niveau. Unsound mag dan ongezond betekenen, dat is dit zeker niet.
File: Raskolnikov – The Jezebel Shanty
File Under: 2 dagen opnemen, 52 minuten pracht