Je kunt van de leden van Dream Theater alles zeggen, maar niet dat ze lui zijn. Zijn ze niet in studio of op een podium te vinden met deze band, dan lenen ze hun stem of instrument wel voor een project uit en als het maar even kan dan staan ze er ook nog eens mee op het podium. James Labrie heeft aan het einde van dit jaar nummers ingezongen voor de nieuwe Ayreon die volgend jaar gaat verschijnen. Naar het schijnt zal hij daarop ook meer zingen op een andere manier dan hij vaak bij Dream Theater doet. Meer rustig en met een normale zangstem en veel minder vanuit zijn tenen. En dat is maar goed ook want daar kan ik niet zo goed tegen. Op Frameshift‘s Unweaving The Rainbow laat LaBrie ook horen dat hij echt nog wel aangenaam kan klinken. Het komt vooral ook door de muziek die Henning Pauly (het brein achter Frameshift) geschreven heeft. Deze laat veel meer ruimte voor Labrie om te doseren. En dan klinkt hij gewoon op zijn best, met dank aan Pauly. We mogen Pauly overigens uberhaupt wel dankbaar zijn, want met Unweaving The Rainbow levert hij op de rand van 2004 toch mooi nog even één van de betere symfo-platen van 2003 af. Het ‘zware’ thema van Richard Dawkins boek met dezelfde titel heeft hij vertaald in 15 uitdagende, maar toch redelijk toegankelijke nummers varierend van meer Dream Theater-achtige venijn tot bijna popachtige nummers die refereren aan Yes, Spock’s Beard en Flowerkings, maar ook aan Queen. Dawkins mag in zijn boek dan de droom van de pot goud onder aan de regenboog in diggelen doen uitspatten, Frameshift’s Unweaving the Rainbow is 18 karaats goud, met LaBrie als de glimmende ingelegde groeibriljant.
File: Frameshift – Unweaving the Rainbow
File Under: Symfo