Ongeveer tweehonderd woorden. Tweehonderd woorden om de tweede CD van Sin Ropas, Trickboxes on the Ponyline, te bespreken. Dat zou het eenvoudigst zijn door het synoniemenwoordenboek erbij te pakken en tweehonderd woorden te zoeken die horen bij herfst, desolate landschappen, somber stemmende wolkenpartijen, droevig makende regen en bijbehorende donkere schuilhoeken. Het soort schuilhoeken waar ook bands als The Black Heart Procession, Red Red Meat en Timesbold zich ophouden. Maar kijk ook even bij de lemma?s die Sparklehorse of Jim White bespreken, al was het maar voor de geluidseffecten die het gevoel geven dat de wereld desondanks uit prachtige grijze of donkerbruine tinten bestaat die zo nu en dan opdoemen uit het zwart om u heen. Grijs, donkerbruin en zwart, maar evengoed prachtig. Dit is een wereld waarin zelfs de felwitste sneeuw vooral herinnert aan hoe het er straks, halfgesmolten en kapotgelopen, vuilgeel bij ligt en hoe mooi wit het was. Afijn, u begrijpt waar ik naar toe wil: voor iedereen die zich graag wentelt in mooi vormgegeven droefenis is Trickboxes on the Ponyline een heerlijke plaat. Voor iedereen die houdt van gecontroleerde bijnagekte, ongewone geluiden in zwartmelancholische, mooie liedjes evenzeer.
File: Sin Ropas – Trickboxes on the ponyline File Under: Prachtige droefenis