Hoe komt het toch dat je bij sommige zangeressen je vooral afvraagt of ze psychische problemen hebben? Bloednerveus word ik van dat soort types en de ergste van allen lijk ik nu te hebben gevonden. Virginia Astley heet deze dame en haar grootste succes beleefde ze in de jaren tachtig, toen ze naar het schijnt zelfs hoog in de indie-charts stond. In 1987 trok ze zich terug uit de muziekwereld om haar kinderen op te voeden. In 1990 trad ze nog een maal op, samen met onder andere Brian Eno. Veertien jaar later kom ze terug met de CD From garden where we feel secure. Wat mij betreft had ze in de tuin mogen blijven zitten. De CD bestaat uit de muziek die je weleens bij reformwinkels naar buiten hoort komen. Krekels, vogeltjes en andere ondefinieerbare geluiden begeleiden iel pianogepingel, dwarsfluit en synthesizer en lichte koorzang. Toch lijkt ze een grote following te hebben, als ik de site van haar fanclub mag geloven. Erger nog, er worden boeken over haar geschreven en haar leven en muziek ernstig bestudeerd. Het zal allemaal, maar ik prefereer het luisteren naar het groeien van gras.
File: Virigna Astley – From gardens where we feel secure File Under: Opsluiten binnen een ommuurde gestichtstuin.