Ooit de rockmockumentary This is Spinal Tap gezien? In deze film werd een rockband neergezet met alle clichés die er te vinden waren. Het kan bijna niet anders of Saxon is een van de grootste inspiratiebronnen geweest. Spandexbroeken, lange haren, teksten over motoren en veldslagen en keer op keer hetzelfde muzikale kunstje uithalen. Als vijftienjarige droeg ik hun patches op m’n spijkerjack en draaide ik hun LP’s grijs. De hoogtijdagen van Saxon waren begin jaren tachtig en waren abrupt voorbij toen de muziek werd aangepast voor de Amerikaanse markt. Inmiddels hebben ze begrepen dat dat niet werkt en hebben ze de draad een paar albums geleden weer opgepakt. Het geluid klinkt iets moderner, maar de songs zijn voorspelbaar als altijd. Coupletje, refreintje, coupletje, bruggetje, gitaarsolo, refreintje en op naar het einde. De gitaarsolo’s zijn prima, maar zoals ook bij de nummers als geheel kun je ze voorspellen op het moment dat je ze voor het eerst hoort. Saxon blijft herkenbaar door zanger Biff Byford, die de nummers nasaal galmend als altijd voorziet van teksten over het glorieuze Britse verleden. Saxon was bij de oprichting al achterhaald, maar als je daar tegen kunt moet je concluderen dat ze hun kunstje enthousiast en met verve blijven herhalen. Een spijkerjack heb ik niet meer, maar ik voel me wel weer een heel klein beetje vijftien. Voor wie z’n spijkerjack nog wel heeft: in de digi-pack versie zit een patch. Echt waar…
File: Saxon – Lionheart
File Under: De Ramones van de hardrock
File Audio: [Witchfinder General]