Hazes is dood. Het gebeurt onverwachts, maar er zal niemand zijn die echt verbaasd is dat dit gebeurt. Ik weet ook niet of ik er rouwig om ben. Op de één of andere manier heb ik al jaren het gevoel gehad dat Hazes doodongelukkig was. Volgens mij wilde Hazes wilde geen stadions vullen met smartlappen. Al jaren niet meer. Hij wilde niet wonen aan de Vinkeveense Plassen en reclame maken voor knakworstjes. Hazes wilde maar één ding: de blues. Ik vond het prachtig om te zien hoe hij krampachtig steeds maar weer die zwarte hoed opzette die hij ooit kreeg van Jan Akkerman. Niet dat dàt Hazes de blues gaf, maar het bracht hem er wel dichterbij. Het was ook niet dat Hazes niet op wilde treden. Juist wel, maar er was immer de paradox tussen deze wil en zijn faalangst. Wat Hazes het liefst gedaan zou hebben vandaag is op een podium staan met een band als The Strikes. Het kan dan ook geen toeval zijn dat ik voor vandaag een stukje getypt had over Bathroom Acoustics, het debuut van The Strikes. Eén van de beste bluesplaten van Nederlandse bodem in jaren. Zo had Hazes al jaren willen klinken. Als een bandje dat de sfeer van de muziek van de grote namen van de Chicago Blues uit de jaren vijftig weer weet op te roepen. Witte jongens die de blues spelen alsof hun papa’s nog katoen hadden geplukt. Zoals de Red Devils dat ook zo geweldig deden. Ik stel dan ook voor dat iemand een cd’tje van the Strikes binnensmokkelt bij de ter aarde bestelling van Hazes volgende week zodat hij tenminste met de blues uit de speakers knallend kan vertrekken.
File: The Strikes – Bathroom Acoustics
File Under: Bier, blues en badkamers
File Audio: [Bathroom Acoustics][The Strikes]