Grappig. Al de tijd dat ik naar The Belgian Kick van Married Monk heb zitten luisteren dacht ik dat ik met Belgen te maken had. U weet wel, onze fijne Zuiderburen die met al die fijne bandjes aan de weg timmeren. En dus ramde ik een verhaaltje over dat het gemiddelde Belgische bandje een stuk meer talent heeft dan wat er op onze vaderlandse bodem groeit en bloeit. Maar dat de kwaliteit tanende is. En dat dEUS eeuwen doet over een nieuwe cd. Dat Zita Swoon eeuwen doet over een nieuwe cd. De laatste Gorki goed was, maar niet meer briljant. Dat Mintzkov Luna niet veel verder komt dan een hele goede dEUS imitatie. Dat Admiral Freebee aanstekelijk en goed is, maar dat ik me afvraag waar de tweede plaat van de admiraal en zijn vriendjes blijft? En dat 2000 Monkeys dan wel weer erg goed is. Maar die drie gekken van Married Monk zijn helemaal geen Belgen, zo hoor ik net. Het zijn Fransozen. En dus kan ik opgelucht zijn. Want ik werd al een beetje somber van deze plaat. Sterker nog: dat het Fransozen zijn stemt me blij. Want naast het feit dat ze niet kunnen zingen gebruiken de Fransmannetjes daarbij een Casio orgeltje. U weet wel, zo’n apparatus dat voorgeprogrammeerde deuntjes heel goed kan afspelen. En tijdens het eerste nummer is het best leuk, zo’n orgeltje. Maar tijdens het tweede nummer doen ze exact hetzelfde truukje en dat begint snel te vervelen. En daarna komt het niet meer goed. Op één ding na: er zitten een aantal solo’s in, die zijn best ok. Dan gaat het Casio orgeltje wat zachter en klinkt er zowaar enige charme door in de muziek.
File: The Married Monk – The Belgian Kick
File Under: Gelukkig zijn het geen Belgen