Als rockliefhebber word ik altijd een beetje nerveus wanneer er te lang geen scheurende gitaren te horen zijn. Bandjes die vooral samples en synthesizers gebruiken komen dan ook niet snel in mijn cd-kast terecht. Tot voor kort waren dat maar twee – inmiddels ter ziele gegane – bandjes: Soul Coughing en Geggy Tah. Allebei bandjes die ondanks de electronica retefunky waren en ook nog heel sterk leunden op inventieve en ongewone zangpartijen. Onlangs kwam nummer drie binnen: TV on the radio, een trio dat met Desperate Youth, Blood Thirsty Babes hun eerste cd aflevert. Het recept voor hun liedjes lijkt relatief eenvoudig: een stevige repetitieve en funky basis met flink wat basgitaar erin, daar met een enkel instrument en veel vocale harmoniëen overheen en klaar is Kees. Het knappe is dat die basis soms wat heftiger, soms wat rustiger de nummers meteen op sleeptouw neemt, terwijl de rest van de muziek en de zang alle kanten op vliegt en toch steeds weer op de goeie plek terechtkomt. De experimenteerdrift qua zang gaat net een stapje verder dan bijvoorbeeld Peter Gabriel terwijl de aanwezigheid van twee goede zangers het ook net wat meer cachet geeft. Voor wie experimenten niet uit de weg gaat maar daarbij wel graag echte liedjes hoort is dit een perfecte cd. Niet platgeproduceerd, maar wel tot in de puntjes afgewerkt. Het komt niet vaak voor dat ik meteen weet dat een cd tot in lengte van jaren een favoriet zal blijven, maar dit is er eentje…
mij=4AD / V2